طبق آیه 96 سوره اعراف و آیه 41 سوره روم، «ایمان و عدالت» مایه آبادى جوامع و کفر، ظلم و گناه مایه ویرانى آنهاست؛ چرا که کفر و بى ایمانى، سرچشمه عدم احساس مسئولیت، قانون شکنى و فراموش کردن ارزش هاى اخلاقى است؛ و این امور سبب از میان رفتن وحدت جامعه ها، متزلزل شدن پایه هاى اعتماد و اطمینان، هدر رفتن نیروهاى انسانى و اقتصادى و به هم خوردن تعادل اجتماعى است.
روایات شفاعت متواتر است و حتّی بعضی از وهابیون به این مطلب اعتراف نموده اند. طبق روایت نبوی، این شفاعت برای مرتکبان کبیره است که در روایت امام کاظم(ع) شرط آن، واجد بودن ایمانى معرفی شده که مجرم را به مرحله ندامت، خود سازى و جبران برساند، و از ظلم و طغیان و قانون شکنى برهاند. بنابراین شفاعت در منطق اسلام یک مطلب قرار دادى و یا پارتى بازى نیست بلکه یک مکتب تربیتى است.
قال الصّادق عليه السّلام :
ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَينِ شِعْراً فَبَکى وَ اَبکْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.
هيچ کس نيست که درباره حسين عليه السّلام شعرى بسرايد و بگريد و با آن بگرياند مگر آن که خداوند، بهشت را بر او واجب مى کند و او را مى آمرزد.
رجال شيخ طوسى ، ص 289