حجره 3 مطلب

دشمنى مروان با بنى هاشم

ابن عساکر درباره دشمنى مروان بن حکم با بنى هاشم چه مى نویسد؟

ابن عساکر در کتاب تاریخ خود مى نویسد: مروان کسى بود که نگذاشت امام حسن(ص) در حجره رسول خدا(ص) دفن شود، و گفت: من نمى گذارم فرزند ابوتراب با رسول خدا دفن شود در حالى که عثمان در بقیع دفن شده است. وى مى خواست با این کار معاویه را راضى کند؛ زیرا مروان در آن روز از حکومت عزل شده بود؛ او پیوسته دشمن بنى هاشم بود تا مُرد.

حدیث کساء در منابع اهل سنت

علماى اهل سنت حدیث کساء را در منابع خود با چه مضامینى نقل کرده اند؟

روایاتی از اهل سنت نقل شده که: پیامبر کساء را بر خود و فاطمه و حضرت علی و فرزندانش حسن و حسین کشید و در حق آنها دعا کرد و بعد آیه تطهیر نازل شد. مسلم از عایشه نقل مى کند: پیامبر(ص) صبحگاهى از حجره خارج شد، در حالى که بر روى دوش او پارچه اى از پشم خیاطى نشده بود. حسن بن على بر او وارد شد، او را داخل کسا کرد؛ آن گاه حسین وارد شده، و او نیز داخل در کساء شد. سپس فاطمه وارد شد، او را نیز داخل کساء کرد، بعد على وارد شد او را نیز در آن داخل نمود؛ آن گاه این آیه را تلاوت کرد: «انما يريد الله ليذهب...».

زنان و زیارت قبور

آیا زیارت قبور بر زنان حرام است؟

وهّابیان افراطى، به خاطر حدیث مشکوکى، زنان را به شدّت از زیارت این قبور باز مى دارند و حتّى در افواه عوام آنها در جنوب ایران مشهور است، زنى که بر سر قبرى حاضر شود، میّت آن زن را به صورت برهنه مادرزاد مى بیند! آیا این برادران توجّه دارند که قبر پیامبر(ص) و خلیفه اوّل و دوّم در خانه «عایشه» بود و مدّت ها در آن حجره مى زیست یا رفت و آمد داشت، گیرم برهنه او براى پیامبر (ص) اشکالى نداشت، براى خلیفه اوّل و دوّم چطور؟

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

قالَ الرّضا عليه السّلام :

مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً يُحْيى فيهِ اَمْرُنا لَمْ يَمُتْ قَلْبُهُ يَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوبُ.

هر کس در مجلسى بنشيند که در آن ، امر (و خطّ و مرام ما) احيا مى شود، دلش در روزى که دلها مى ميرند، نمى ميرد.

بحارالانوار، ج 44، ص 278