امرى که به ابراهیم(ع) درباره ذبح فرزندش شد، یک امر امتحانى بود. مى دانیم در اوامر امتحانى، اراده جدى به اصل عمل تعلق نگرفته، بلکه هدف آن است که روشن شود شخص مورد آزمایش، تا چه اندازه آمادگى اطاعت فرمان دارد و این در جائى است که شخص مورد آزمایش، از اسرار پشت پرده آگاه نیست. به این ترتیب، در اینجا نسخی واقع نشده است که در صحت آن قبل از عمل بحث و گفتگو شود.