وقتی لشكر معاويه، آب را به روي سپاه امام علی(ع) بست. امام(ع) پيكی نزد معاويه فرستاد و فرمود: «ما قبل از اتمام حجّت مايل نيستيم با شما جنگ را آغاز كنيم. شريعه را رها كن و آب را آزاد بگذار تا در آنچه ميان ما و شما است بنگريم [گفتگو کنیم و بر اساس آگاهی تصمیم بگیریم]»؛ اما معاويه نپذیرفت. امام(ع) نیز فرمان جنگ صادر كرد و در زمانی کوتاه، بر شريعه مسلط شد. سپس جوانمردانه دستور داد تا راه بردن آب براي دشمن باز شود. این کار موجب تقویت روحیه سپاه امام(ع) و احساس ضعف و شرمندگی در دشمن شد.

این فرضیه بى پایه، نوعى برداشت از نقل طبرى است که گروهى از مورخان بدون بررسی و دقت و تنها به پیروى از طبرى در کتاب هاى خود آورده اند. آنچه طبرى در این جا نقل کرده، هم از جهت سند و هم از جهت مضمون و محتوا مردود است. محققان بزرگ تاریخ در شخصیت ابن سبأ تشکیک کرده و آن را یک افسانه تاریخى قلمداد نموده اند؛ و این داستان را، ساخته و پرداخته جاعلان تاریخ و حدیث دانسته اند.

ابن سعد گفته: صعصعه مردى موثق بود، ولى حديث کم ذکر کرده است. ذهبى نام صعصعه را در ميزان الاعتدال آورده و گفته: مرد معروف و موثقى است، از ابن سعد و نسايى وثاقت او را نقل کرده و در کنار نامش رمزى نوشته که نشانه استدلال نسايى به روايات اوست.

ذهبى می نویسد: در روز جنگ جمل، هشتصد نفر از انصار و چهارصد نفر از اصحاب بیعت رضوان، با على(ع) همراه بودند. و فرماندهان سپاه امام علی(ع) بزرگانی از اصحاب پیامبر(ص) مانند: ابو ایّوب انصارى، ابو هیثم بن تیّهان، خزیمة بن ثابت، عبد الله بن بدیل، عبد الله بن عبّاس، عثمان بن حنیف، عدىّ بن حاتم، عمّار بن یاسر، عمرو بن حمق، عمر بن ابى سلمه و هاشم بن عتبه و اویس قرنى، جاریة بن قدامه، حجر بن عدى، زید بن صوحان، سلیمان بن صوحان، صعصعة بن صوحان، مالک اشتر، شریح بن هانى و محمّد بن ابى بکر بودند.