«تذکّر» از نتائج «تفکّر» است و از همین روى علمای اخلاق و عرفان منزل تفکّر را بر منزل تذکّر مقدّم دانسته اند. خواجه عبداللّه انصارى این عارف بزرگ مى گوید: «تذکّر فوق تفکّر است؛ زیرا که تفکّر طلب محبوب است و تذکّر، حصول مطلوب».
احمد بن حنبل، رملى شافعى و محب الدین طبرى شافعى می گویند: بوسیدن، تبرک و مس منبر و قبر پیامبر(ص) و قبور صالحین جایز است و سیره علماء و صالحان بر آن است. عسقلانى می گوید: در زمان عمر یکى از اصحاب پیامبر به قبر ایشان متوسل شد و دانشمندانى چون ابن حیان، ابن خزیمه، ابو على خلال، شیخ الحنابله در زمان گرفتارى به قبور اهل بیت پیامبر(ص) متوسل می شدند.
«حدیث طیر» را جماعتى از علماى اهل سنت نقل کرده اند؛ از جمله: ترمذی می گوید: نزد پیامبر(ص) پرنده اى[سرخ شده] بود، حضرت عرض کرد: بار خدایا! بهترین خلق نزد خود را به سوى من بفرست تا با من هم غذا شود. در این هنگام على(ع) آمد و با پیامبر(ص) هم غذا شد. نسائی نیز آنرا با همین مضمون نقل کرده. رجال سند نسائى این چنین است: «نسائى از زکریا بن یحیى، از حسن بن حمّاد، از مسهر بن عبدالملک، از عیسى بن عمر، از سدّى، از انس بن مالک...»، و همه از مشاهیر و افراد مورد وثوق نزد اهل سنت هستند.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
بَکى عَلىُّ بْنُ الحُسَينِ عليه السّلام عِشْرينَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعامٌ اِلاّ بَکى .
امام زين العابدين عليه السّلام بيست ساله (به ياد عاشورا) گريست و هرگز طعامى پيش روى او نمى گذاشتند مگر اينکه گريه مى کرد.
بحارالانوار، ج 46، ص 108