با اینکه غيبت امام(ع) به جهاتى از ناحيه ما و عملكرد ما می باشد؛ ولی در عصر غيبت هرگز اجرای حدود و دعوت به جهاد تعطيل نمى گردد، بلکه به فقها واگذار شده و امام(ع) نسبت به احكام كلى جنبه نظارتى داشته و حافظ مجموعه شريعت است. آری وجود امام(ع) واسطه فيض الهى و علت غايى خلقت است و کسانی که ظرفیت داشته باشند را به صورت باطنى هدایت می کند.
علم و تقوا رابطه نزديكى دارند؛ و چه رابطه اى نزديك تر از تأثير متقابل اين دو بر يكديگر. تقوا سرچشمه علم است و علم نيز سرچشمه تقوا، و اين يك اصل اساسى در مسیر معرفت است. هنگامى كه روح انسان بر اثر تقوا پاكيزه شود، جاذبه نيرومندى ميان آن و علوم حقيقى برقرار مى گردد. در واقع تقوا دل را آماده علم و دانش کرده و انسان را لايق فيض الهى مى كند. علم نیز در تقوا اثرگذار است؛ علم حقيقى ريشه هاى رذايل اخلاقى را از بين مى برد و عواقب آن را یادآور می شود و اين آگاهى، كمك مؤثّرى به پرهيز از گناه مى نمايد.
قال الصادق (عليه السلام) :
مَنْ حَجَّ يُرِيدُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لا يُرِيدُ بِهِ رِيَاءً وَ لا سُمْعَةً غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الْبَتَّةَ
کسى که حجّ انجام دهد و خدا را اراده کند و قصد ريا و شهرت طلبى نداشته باشد قطعاً خداوند او را خواهد بخشيد
وسائل الشيعة: 11/109