اينكه در روايات ظهور آمده: «کَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً» منافاتي با صالح بودن مردم قبل از ظهور ندارد؛ چون اولاً: در بيشتر روايات جمله «كما ملئت» آمده، نه «بعد ما ملئت» و اين جمله در حقيقت تشبيه حكومت پر از عدل است به حكومت پر از ظلم. ثانياً: گسترش ظلم، علت ظهور نیست؛ بلكه جزء وقایع مقارن ظهور است. ثالثاً: اين روايات خبر از واقعيت خارجى در هنگام ظهور مى دهد، نه اينكه مردم را تشويق به ظلم كند تا با گسترش آن، حضرت ظهور كند.

از آنجا که معتقدیم اسلام دین جهان شمولی است، لذا نمی تواند فاقد نظام جزا باشد. زیرا اداره جامعه و حفظ نظام، و...، وابسته به وجود نظامی است که بتواند در برابر ظلم و تعدی بایستاد. از سویی در فلسفه این نظام جزا، به شخصیت مجرم و سلامت جامعه اسلامی اهتمام فراوانی شده است. از این رو دو نوع عقوبت و جزا را برای مجرم مقرر ساخته تا توسط آن هم مجرم تربیت و اصلاح شده، و هم جامعه را از تکرار جرم حفظ کند: 1- جزای اخروی، که انسان در محکمه الهی حاضر می شود. 2- جزای دنیوی، که شامل جزای تکوینی و تشریعی می شود.

رحمت و رأفت اسلامى بقدرى وسيع و فراگير است كه در ميدان جنگ نيز بروز و ظهور دارد و حتّى در كانون خشونت و تندى، پيروانش را نسبت به آن سفارش مى‌كند! بدين جهت پیامبر(ص) در روايات مربوط به آداب جنگ مي‌فرمايد: «به سوى ميدان جنگ حركت كنيد با نام و ياد خدا، در جنگ هرگز خيانت نكنيد، كشتگان دشمن را مُثله (قطعه قطعه) نكنيد، اهل مكر و فريب و غدر و پيمان شكنى نباشيد، به افراد ضعيف و ناتوان، كه دخالتى در جنگ ندارند، حمله نكنيد و پيرمردهاى ناتوان و بچّه‌ها و زنها را نكشيد و درختان را قطع نكنيد، مگر وقتي كه ناچار شويد و ....».

بر اساس فقه شیعه، محارب كسى است که دست به اسلحه ببرد و مردم را به منظور غارت و بردن اموال، تهديد كند. حكومت اسلامى موظف است او را به يكى از مجازات هاي به دار آويختن، بريدن دست راست و پاى چپ يا تبعيد محكوم كند. سارقى كه به خانه مردم حمله مى كند نیز در حكم «محارب» است و اگر در حين سرقت به قتل برسد خون او هدر است. همچنين كسى كه به قصد بى حرمتى به زن يا پسرى حمله كند، آنها حق دارند به هر وسيله اى از خود دفاع كنند و اگر در این بین مهاجم كشته شود خونش هدر است.

تمام جنگ های دفاعی پیامبر(ص) محدود به حدود و شرایطی است؛ از این رو قبل از شروع به جنگ، آنان را به توحید حقیقی، عدالت و صلح دعوت می کرد و در پایان نیز محدود به پذیرش توحید، عدالت و ترک مخاصمه از ناحیه دشمن بوده است. از سویی پیامبر(ص) با نهی از کشتن زنان و اطفال و ... سعی می کردند بین رحمت و حقوق اصحاب مجاهد خود جمع نمایند. و این در حالی است که عرب در آن عصر، جامعه ای طغیانگر و ستیزه جو بود که هیچ قانونی نمی توانست جلوی آنان را بگیرد، اما اسلام آنان را در خطّ اعتدال قرار داد.