بر اساس روايات اسلامی شرکت در جلسه «غيبت» از گناهان بزرگ محسوب می شود؛ زيرا تمام مفسده های غيبت، از همکاري غيبت کننده و شنونده آن پديد مي آيد. امام علی(ع) می فرماید: «شنونده غیبت یکی از غیبت کنندگان است». پيامبر(ص) نیز مي فرمايند: «كسى كه غيبت برادر مسلمانش نزد او شود، و توانايى بر يارى او داشته باشد و ياريش نكند، خداوند او را در دنيا و آخرت خوار مى كند».

تعبير «كبيره» دليل بر عظمت «گناه» است و هر گناهى كه يكى از شرائط زير را داشته باشد كبيره محسوب مى‌شود: گناهانى كه خداوند وعده عذاب درباره آن داده است، گناهانى كه در نظر اهل شرع و لسانِ روايات با عظمت ياد شده، گناهانى كه در منابع شرعى بزرگتر از گناهى شمرده شده كه جزء كبائر است و بالاخره گناهانى كه در روايات معتبر تصريح به كبيره بودن آنها شده است.

در قرآن مجید، امور زیادى به عنوان اسباب مغفرت، و از بین رفتن گناهان معرفى شده است، از جمله: 1- توبه. 2- ایمان و عمل صالح. 3- تقوا. 4- هجرت و جهاد. 5- انفاق مخفیانه. 6- دادن قرض الحسنه. 7- پرهیز از گناهان کبیره، که موجب آمرزش گناهان صغیره است.

در این که منظور از تبدیل سیئات به حسنات چیست چند تفسیر وجود دارد:1 ـ هنگامى که انسان توبه مى کند دگرگونى عمیقى در سراسر وجودش پیدا مى شود، و به خاطر همین تحول سیئات اعمالش در آینده، تبدیل به حسنات مى شود.2 ـ خداوند به لطف و کرمش بعد از توبه کردن سیئات اعمال او را محو مى کند، و به جاى آن حسنات مى نشاند.3 ـ منظور از سیئات، آثار سوئى است که از آن بر روح و جان انسان نشسته، و هنگامى که توبه کند و ایمان آورد، آن آثار سوء از روح و جانش برچیده مى شود و تبدیل به آثار خیر مى گردد.