واژه «تَكْليِمُ» و «تَكَلَّمُّ» از مادّه «كلم» (بر وزن زخم) در اصل به گفته راغب در مفردات به معناى تأثير گذاشتن بر چيزى است؛ تأثيرى كه با چشم يا گوش احساس شود. خليل بن احمد در كتاب «العين» اصل آن را به معناى مجروح ساختن مى داند. بنابراين اطلاق اين واژه بر سخن گفتن به خاطر تأثير عميقى است كه كلام در شنونده مى گذارد؛ بلكه گاهى تأثير سخن از تأثير شمشير و خنجر بيشتر است.
برخی توسل را روی آوردن به غیر خدا و طبق آیه «فَلا تَدْعُوا مَعَ اللّهِ أَحَداً» آن را شرک دانسته اند، در حالی که آیه می گوید غیر خدا را مبدأ تأثیر مستقل ندانید و اموری مثل توسل و شفاعت درحقیقت تقرّب جستن به خداست، چنانکه در آیه 103 سوره «توبه» و آیه 97 سوره «یوسف(ع)» به توسل و شفاعت طلبیدن از انبیاء(ع) اشاره شده است.
قال الرّضا عليه السّلام :
مَنْ کانَ يَوْمُ عاشورا يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ جَعَلَ اللّهُ عَزّوَجَلّ يَوْمَ القيامَةِ يَوْمَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِهِ
هر کس که عاشورا، روز مصيبت و اندوه و گريه اش باشد، خداوند روز قيامت را براى او روز شادى و سرور قرار مى دهد.
بحارالانوار، ج 44، ص 284