امام علی(ع) درباره آثار سوء «طمع» می فرماید: «طمع بردگى جاويدان است»، حقيقت «طمع»، علاقه شديد به امور مادى است كه در دست ديگران است و شخص طماع براى رسيدن به آن هر گونه خضوع و ذلت را مى پذيرد؛ لذا همچون برده اى است در برابر كسى كه طمع از او دارد و طماع غالباً اين صفت رذيله را با خود حفظ مى كند از اين رو امام(ع) آن را نوعى بردگى ابدى می شمارد. در واقع افراد طمع كار انسان هاى ضعيف، دون همت و فاقد شخصيت اند و چون اعتماد به نفس ندارند سعى مى كنند از طريق وابستگى به ديگران به مقصود خود برسند.