جمعى از مشرکان عرب، به خاطر انحطاط فکرى و نداشتن هیچ گونه علم و دانش، خدا را با خود قیاس مى کردند و براى او فرزند و گاهى همسر قائل بودند. خداوند متعال از سه طریق به این توهم پاسخ می دهد: 1- تجربی: یعنی بیان این که چگونه شما که دختران را برای خود نمی پسندید آن را به خدا نسبت می دهید؟ 2-  عقلی: یعنی اگر آدمى یک ذره عقل و درایت داشته باشد و اندیشه کند، باطل بودن این سخن مشرکان را درک مى نماید. 3- نقلی: یعنی اگر این سخن آن ها صحت داشت، باید اثرى از آن در کتب پیشین باشد.

جمعى از دانشمندان اسلامى معتقدند: وجوب امر به معروف تنها با دلیل نقلى ثابت شده، و عقل فرمانی در این رابطه ندارد. اما با توجه به پیوندهاى اجتماعى، هر زیان فردى امکان این را دارد که به صورت یک «زیان اجتماعى» در آید. از پیامبر(ص) نقل شده: «یک فرد گنهکار، در میان مردم همانند کسى است که با جمعى سوار کشتى شده، و در وسط دریا، موضع نشست خود را سوراخ کند، و در پاسخ به اعتراض دیگران بگوید: من در سهم خود تصرف مى کنم! اگر دیگران او را از این عمل باز ندارند، طولى نمى کشد همگى در دریا غرق مى شوند.

بر اساس دلایل عقل، خداوند هرگز با چشم دیده نخواهد شد؛ زیرا چشم تنها اجسام را که داراى مکان، جهت و مادّه می باشند، مى بیند درحالیکه خداوند دارای وجودى نامحدود و مافوق مادّه است. آیاتی مثل: «وُجُوهٌ یَوْمَئِذ ناضِرَةٌ» و... نیز جنبه کنایی دارد و دلیل عقلی و نقلی بسیاری تصریح دارد به اینکه خدا با چشم سر قابل مشاهده نیست و تنها با چشم دل می توان او را دید.