این روایت به صورت مرسل نقل شده و سلسله راویان آن در جایی ذکر نشده است؛ لذا از حیث سند اعتبار ندارد.
از جهت دلالت نیز قابل قبول نیست؛ چون اصلًا محملى وجود نداشت تا حضرت زینب(س) سرش را به آن بکوبد.
زیرا اوّلا: در روایات آمده که اسیران را بر شترهاى بدون جهاز سوار کردند تا ناراحتى ببیند.
ثانیاً: محمل یک وسیله محترمانه است و هیچ‏ کس آن را براى اسیر خود انتخاب نمى‏ کند.
ضمن اینکه این عمل با توصیه های امام حسین(ع) بر صبر و شکیبایی حضرت زینب(س) منافات دارد.

طبق روایات، اسارت اهل بیت امام حسین و حرکت دادنشان به طرف شام از مسلمّات تاریخ است و جاحظ می گوید: جنایاتی که یزید مرتکب آن شد؛ از قبیل قتل حسین، به اسارت بردن اهل بیتش و چوپ زدن به دندانها و سر مبارکش و... همگی دلالت بر قساوت قلب و نفاق او از ایمان دارد و او فاسق و ملعون است و هر کس از ملعون دفاع کند خودش نیز ملعون است.

ابن زیاد طی نامه ای یزید را از شهادت امام حسین(ع) با خبر کرد و او دستور داد سرهای شهدا را به همراه اسرا به شام بفرستد و آن ملعون، خاندان رسول الله(ص) را همانند اسرای بلاد کفر به شام روانه کرد.

منازلى كه اسرای کربلا، بين راه كوفه و شام از آنها گذشتند، به ترتيب مشخص نيست، ولى در كتابهاى مقاتل، منازلى را نام برده اند از جمله: 1- مشهد النقطه: سر مقدّس آن حضرت(ع) را در میان راه بر روى سنگ بزرگى نهادند. قطره خونى از آن سر مقدّس بر روى آن سنگ چكيد، و روايت است كه پس از آن هر سال در روز عاشورا از آن سنگ خون مى جوشيد.. 2- حلب: در این شهر فرزندى از امام حسين(ع) سقط شد كه «محسن» نام داشت و او را در آنجا به خاك سپردند. 3- بعلبك: امّ کلثوم در حقّ مردم آن شهر، به دلیل رفتار بدشان، نفرین نمود.

وقتی کاروان اسرای خاندان رسول الله(ص) به دمشق رسید ام كلثوم (س) از شمر خواست آنها را از دروازه ای که خلوت تر است ببرد و سرهای شهدا را جلوتر از اسرا ببرد تا توجه مردم به آنها جلب شود ولی آن ملعون دقیقا مخالف آن عمل کرد.  یزید وقتی کاروان را از دور دید در همان حال کلاغی صدا کرد و او آن را به فال بد گرفته و گفت: چه فرياد بزنى و يا نزنى [مهم نيست] زيرا من طلب خودم را از رسول [خدا] گرفتم و انتقام كشته هاى بدر و احد و... را از او كشيدم.  
 

اهل بيت امام حسين(ع) را وارد مجلس يزيد كردند. او با ریاکاری تلاش داشت پیروزی ظاهری اش را لطف خداوند معرفی کند وآن را علامت حقانيّت و درستى راه خود بداند. امام(ع) فرمودند: واى بر تو اى يزيد! اگر مى دانستى كه چه كردى و چه جنايتى را در حق پدر و برادر و عموها و خاندانم مرتكب شدى، به يقين (از وحشت) به كوهها فرار مى كردى و بر روى خاكستر مى نشستى و فرياد ناله و غم سر مى دادى، از اين كه چرا سر پدرم، حسين پسر فاطمه و على(ع) را بر سر دروازه شهرتان آويخته ايد، با آن كه او امانت رسول خدا(ص) ميان شما بود.

امّ کلثوم(س) در خطبه خود  مردم کوفه را بخاطر بی وفایی، بیرحمی و بی حرمتی نسبت به اهل بیت رسول الله(ص) توبیخ می کنند و جزای آنها را آتش خشم و غضب خداوند بیان می فرمایند. اين خطبه كه از زبان يكى از دختران على(ع) تراوش كرده، از ادبيات بسيار قوى و شجاعانه برخوردار است و به منزله تيرهاى خلاصى است كه بر پيكر حكومت بنى اميه يكى پس از ديگرى وارد مى شود، و بذر انقلاب هاى آينده را در دلها مى پاشد.

وقتی ابن زیاد با چوبدستی اش به سر مطهر امام(ع) جسارت کرد، زید بن ارقم که یکی از صحابه ی سرشناس پیامبر(ص) بود اعتراض کرد و گفت من دیدم پیامبر(ص) این لب و دهان را می بوسید. در ماجرایی دیگر پیامبر(ص) فرمود: «خدایا من این دو(امام حسن(ع) و امام حسین(ع)) و مومنان صالح را به تو می سپارم».سپس از کاخ ابن زیاد خارج شد و گفت: ... اى مردم عرب! شما پس از اين روز، برده ايد! فرزند فاطمه را كشتيد و پسر مرجانه را فرمانروا ساختيد. او كسى است كه خوبان شما را مى كشد و... از رحمت خدا دورباد آن كه به ذلّت راضى شد.

عبيدالله بن زیاد مردم را در مسجد گرد آورد و به منبر رفت. وقتی به امام حسین(ع) و امیرالمومنین (ع) جسارت کرد، عبدالله بن عفیف فریاد زد: اى پسر مرجانه! دروغگو پسر دروغگو تو و پدرت هستید و آن كسى است كه تو را به اين مقام منصوب كرد و پدر او است. اى دشمن خدا! آيا فرزندان پيامبران را مى كشيد و آنگاه بر منبر مسلمانان، اين گونه سخن مى گوييد؟ ابن زیاد بعد از جلب او دستور داد گردنش را زدند و بدنش را در محله «سبخه» كوفه به دار آويختند.

ابن زیاد دستور داد سر مطهر امام(ع) را در کوفه بگردانند، زيد بن ارقم كه شاهد اين ماجرا بود، نقل مى كند من در غرفه ام نشسته بودم كه سر امام حسين(ع) را در حالى كه بر فراز نيزه بود از كنارم عبور دادند. وقتى كه آن سر مقدس در برابر من قرار گرفت، شنيدم اين آيه را مى خواند: «ام حسبت ان اصحاب الکهف و الرقیم کانوا من آیاتنا عجبا».
قرآن خواندن سر مقدّس امام حسين(ع) از معجزات روشن آن حضرت به شمار مى رود، ولى در اينكه آيا همگان چنين امرى را شنيده باشند و يا افراد خاصى از اين معجزه با خبر شده باشند، جاى گفتگو دارد. ولى با توجه به اينكه شنيدن صداى قرآن از معجزاتى است كه اگر براى همگان اتفاق مى افتاد، نقل همه مجالس مى شد و اى بسا سبب شورش و قيام مى گرديد و على القاعده اين ماجراى مهم به طور گسترده در تاريخ ثبت مى شد، ولى از آنجا كه چنين چيزى در كتابهاى تاريخ نيامده است، مى توان گفت، درك اين حادثه و شنيدن صداى قرآن از سر مقدّس آن حضرت به افراد ويژه اى همچون زيد بن ارقم ـ كه از اصحاب رسول خدا(ص) بود - اختصاص دارد.
خواندن اين آيات توسط سر مبارك آن حضرت، مى تواند اشاره به اين نكته نيز باشد كه امام حسين(ع) نيز در آن عصر ظلمت خيز و تاريك، راه هجرت و مبارزه را در پيش گرفت.