ذهبى اشاره کرده به کسانى از نويسندگان سنن و اخبار، که روايات عبد الله بن لهیعة را نقل کرده اند. مى توان احاديث او را در صحيح ترمذى، صحيح ابوداود و ساير کتاب هاى اصلى اهل سنت يافت. ابن خلّکان وي را به نيکى ستوده است. وى سال 174 از دنيا رفته است.
ابو محمّد عبد المحسن بن محمّد بن احمد بن غالب بن غلبون صورى. او یکى از نیکان و نوابغ قرن چهارم بود که تا اوائل قرن پنجم زیست. در شعر او بین لطافت لفظ و فصاحت و بلاغت جمع شده است، و دیوان شعر او نصّ در تشیّع اوست. ابن شهر آشوب نیز او را از شعراى اهل بیت که آشکارا در وصف آنها شعر سروده اند، شمرده است. ابن خلّکان نوشته است: او در روز یکشنبه 9 شوال سال (419) وفات یافت، و عمر وی در آن زمان 80 سال یا بیشتر بوده است.
ابو عبدالله حسین بن احمد حجّاج نیلى بغدادى، از علماى بزرگ در علم و ادبیّات است. نگارنده ریاض العلماء ابن حجاج بغدادى را از بزرگان علما شمرده. ابن خلّکان و ابوالفداء و حموى او را از بزرگان شیعه و دیگران او را از نویسندگان بزرگ بر شمرده اند. دو بار متولّى حِسْبه شدن بغداد حاکی مقام بلند اوست. او میان شعراى شیعه از نوابغ و جزو صف مقدّم بوده و سال 391 دیده از جهان فرو بست.
قالَ رسولُ اللّه صلّى اللّه عليه و آله :
يا فاطِمَةُ! کُلُّ عَيْنٍ باکِيَهٌ يَوْمَ الْقيامَةِ اِلاّ عَيْنٌ بَکَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَينِ فَاِنِّها ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعيمِ الْجَنّةِ.
فاطمه جان !روز قيامت هر چشمى گريان است ؛ مگر چشمى که در مصيبت و عزاى حسين گريسته باشد، که آن چشم در قيامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى شود.
بحارالانوار، ج 44، ص 293