روايات و اخبار تاریخی زیادی در کتب شیعه و سنی وجود دارد که نشان می دهد در زمان رسول خدا(ص) خانه‌ هاى مدينه داراى درهاى چوبى از جنس‌ های مختلف از جمله از جنس چوب عرعر، ساج، حصیر یا شاخه خرما و غیره بوده است. به عنوان مثال در خانه عایشه از جنس چوب عرعر یا ساج بوده. طبق شواهد روایی و تاریخی خانه امام علی و حضرت زهرا(س) نیز دارای در چوبی بوده است که با جسارتی که انجام گرفت آن در سوزانده و شکسته شد.

«محمد بن جرير طبرى» عالم معروف اهل سنت، رويداد هتك حرمت خانه وحى را چنین نقل می کند: «عمر بن خطّاب به خانه على آمد ... و رو به آنان كرد و گفت: به خدا سوگند خانه را به آتش مى كشم، مگر اينكه براى بيعت بيرون بياييد. در این حال زبير شمشیر کشیده و از خانه بيرون آمد ولی پاى او لغزيد و شمشير از دستش افتاد و ديگران بر او هجوم آوردند و او را گرفتند».

این شاعر مصرى معاصر، آتش زدن عمر به خانه وحى، و جسارت او نسبت به صدیقه طاهره و على بن ابی طالب(ع) را از فضائل عمر مى داند و مى گوید: «عمر به علی گفت: خانه ات را مى سوزانم و تو را در آن زنده نمى گذارم، اگر بیعت نکنى، و این در حالى بود که دختر مصطفى در آن خانه بود. کسى غیر از ابوحفص (عمر) نمى توانست این سخن را دربرابر تکسوارِ (اولادِ) عدنان (جدّ اعلاى پیامبر) و حامى آنان بگوید».

در مورد احترام خانه حضرت فاطمه(س) باید گفت که، خداوند برای این خانه منزلت والایی قائل شده است. زیرا هنگامی که آيه 36 سوره نور نازل شد: «[نور خدا] در خانه هايى است كه خدا رخصت داده كه قدر و منزلت آنان رفعت يابد...»؛ حضرت رسول اکرم(ص) فرمودند: «خانه حضرت امیرالمومنین(ع) و حضرت فاطمه(س) از جمله ی برترین آنهاست». و همچنین مدت نه ماه به در خانه دخترشان آمده، بر او و همسر گرامی اش سلام مى كردند و آيه تطهیر (33:احزاب) را تلاوت می فرمودند.

«ابن ابی شیبه» محدث معروف اهل تسنن، در حدیثی صحیح السند در مورد حادثه هتک حرمت خانه حضرت زهرا(س) توسط عمر می گوید: «هنگامى كه مردم با ابى بكر بيعت كردند، على و زبير در خانه فاطمه دختر رسول الله(ص) با او به گفتگو و مشاوره مى پرداختند، خبر اين قضیه به عمر بن خطّاب رسيد. او به خانه فاطمه آمد، و گفت: اى دختر رسول خدا، محبوب ترين فرد براى ما پدر تو و بعد از پدرت تو هستى؛ ولى سوگند به خدا اين محبّت مانع از آن نيست كه اگر اين افراد در خانه تو جمع شوند من دستور دهم خانه را بر اهل آن بسوزانند ... ».

مورّخ شهير «عبدالله بن مسلم بن قتيبه» مى نويسد: «ابوبكر عمر را به دنبال کسانی فرستاد که از بیعت با وی امتناع کردند، او به خانه على(ع) آمد و از همه خواست بيرون بيايند وگرنه خانه را به آتش خواهد کشید، و حضور دخت پیامبر(ص) هم در آن جمع مانع این کار نخواهد بود. در این هنگام فاطمه(س) گفت: اى رسول خدا پس از تو چه مصيبتهايى به ما از فرزند خطّاب و فرزند ابى قحافه رسيد، سپس عمر با گروهى على(ع) را بيرون آوردند و نزد ابى بكر بردند و به او گفتند: اگر بيعت نكنی گردنت را مى زنيم».

ابعاد گوناگونى از مظلومیّت در حادثه کربلا دیده مى شود: دعوت کردن امام و بى وفایى نسبت به آن حضرت، کشتن مهمان، بستن آب به روى آن حضرت و یاران و زنان و کودکان اهل بیت او، جنگ نا برابر سى هزار نیروى مجهّز در برابر 72 تن، کشتن کودک شیرخوار، حمله به کودکان و زنان، آتش زدن خیمه ها، تاختن اسب بر پیکر شهدا، سرها را بالاى نیزه بردن، جلوگیرى از دفن پیکر شهیدان، اسارت زنان و کودکان آل پیغمبر(ص) و گرداندن آنها در شهرها و ...، همه از ویژگى هاى این حادثه است که آن را از حوادث مشابه دیگر جدا مى سازد.

از حوادث بسيار تكان دهنده در غروب عاشورا، سوزاندن خيمه هاى آل رسول الله(ص) بود. امام سجاد(ع) هنگام يادآورى آن خاطرات تلخ همواره اشك از ديدگانشان جارى مى شد و مى فرمود: «به خدا سوگند، من هيچگاه به عمّه ها و خواهرانم نظر نمى كنم جز اين كه گريه گلويم را مى فشارد و ياد مى كنم آن لحظات را كه آنها از خيمه اى به خيمه ديگر مى دويدند و منادى سپاه دشمن فرياد مى زد كه: خيمه هاى ستمگران را آتش بزنيد»!