اولا: در توسّل، مخاطب خداست و چیزی جای او را نمی گیرد. ثانیا: توسّل طبق آیه «وابتغوا إليه الوسيلة»، دستوری قرآنی است و با توجه به عمومیّت كلمه «الوسيله»، «منزلت و دعای» پيامبران و اولياء الهى نیز از مصادیق وسیله هستند. ثالتا: مسلمانان به «منزلت و دعای» مردگان توسل می جویند - نه جسم آنها - و اين منزلت همواره براى آنها ثابت است. رابعا: از سیره پیامبر(ص) و مسلمین چنین به دست می آید که توسل به مقام و منزلت انبیاء و اولیاء الهی بعد از مماتشان، در میان آنها مرسوم بوده است.

دانشمندان می گویند: تمام آزمايش ها نشان مى دهد كه موجودات زنده فقط از موجودات زنده متولد مى شوند و تا بذر و دانه گياهى در زمينى نباشد نزول باران اثرى نخواهد داشت. در پاسخ باید گفت: بدون شك سلول زنده، ذرّه كوچكى است كه اجزاى مرده را از زمين به خود جذب مى كند و آنها را تبديل به پيكر موجود زنده مى كند.

در زمان رسول خدا(ص)، عمر چندین بار هنگامی که زنان بر مرده ای گریه می کردند، یا با تازیانه آن ها را می زد و یا آن ها را از این کار باز می داشت و پیامبر(ص) عمر را از این گونه حرکات و گفتار نهی می فرمودند.

خداوند در سوره روم به معرفی گروهی می پردازد که به خاطر جهل و غفلت شان ایمان نمی آورند. اين آيه به يكى از بدترين انواع جهل، که جهل مرکب است، اشاره مى نماید، يعنى شخص در عين اين كه جاهل است خود را عالم مى پندارد. همچنین خداوند در سوره یس اشاره به گروهى از غافلان مى كند كه بر اثر جهل و غفلت و لجاجت، فرمان عذاب الهى درباره آنها صادر شده و قابل هدايت نيستند. به مانع جهل، در احاديث اسلامى نیز اشاره شده است؛ از جمله: امام علی(ع) جاهل را مرده ای میان زندگان می داند و حماقت را میوه جهالت معرفی می کند.

براى آگاهى از توجه اسلام به علم و ارج نهادن به آن، كافى است به روایات اسلامی نگاه کنیم که در آنها طلب علم را بر زن و مرد در هر حال واجب می دانند، در این روایات بیان شده که مسلمان باید یا عالم یا کسب کننده علم یا مستمِع و یا دانشمند باشد و یا مُحِبّ آنان باشد. علم مایه حیات اسلام و ستون ایمان است، بنابراین اسلام و ايمان بدون علم، مرده اى بيش نيست؛ زيرا اسلام بدون علم را هر لحظه كه دشمن اراده كند می تواند نابود نماید.

قرآن مي فرمايد: «خداوند زنده را از مرده و مرده را از زنده خارج می کند». آری فاصله دور و درازی که ما بین مرگ و حيات مى بينيم براى ذات خداوند مطرح نيست؛ او مرتباً زندگان را از دل مردگان و بالعكس خارج مى سازد. پس نمونه صحنه پايان اين جهان كه صحنه خروج مرگ از دل حيات و صحنه معاد كه صحنه خروج حيات از دل مرگ است، دائماً تكرار مى شود، هرچند در مقياس محدودتر، پس اين كه در پايان اين جهان همه موجوداتِ زنده بميرند و در رستاخيز به زندگى جديدى باز گردند، همان قانون تبديل مرگ به حيات و حيات به مرگ در مقياس وسيع تر است.

خروج حىّ از میت نسبت به زمینِ مرده روشن است و در بهار گیاهان مى رویند. خارج ساختن مرده از زنده هم چیز پنهانى نیست، همواره درختانى مى میرند و  حیوانات جسدشان بى جان مى شود. اما در مورد بیرون آمدن موجود زنده از مرده، آن را به خروج انسان و حیوان از نطفه، یا تولد مؤمن از کافر و یا بیدار شدن خفتگان تفسیر کرده اند. اما ظاهر آیه این است که خداوند همواره موجودات زنده را از موجودات مرده که تبدیل به خاک شده اند خارج مى سازد و در نظام طبیعت دائما زندگى از دل مرگ و مرگ از دل زندگى بیرون مى آید.

خداوند در سوره حج به نمونه هایی از قدرت خداوند اشاره کرده و می فرماید: «آیا ندیدى که خداوند از آسمان آبى فرستاد و زمین خشکیده و مرده به واسطه آن سبز و خرم مى گردد؟!». سپس می فرماید: «آنچه در آسمان ها، و آنچه در زمین است از آن خدا است» و در ادامه می فرماید: «آیا ندیدى که خداوند آنچه را در زمین است مسخر شما کرد». اما با این حال، این انسان در برابر نعمت های بی شمار ناسپاس است و با دیدن این همه نشانه هاى روشن، خدا را انکار مى کند.

این آیه درباره کشته شدگانِ جنگِ بدر نازل گردید. آنها چهارده تن بودند، شش نفر از مهاجران، و هشت نفر از انصار. بعد از پایان جنگ، اصحاب با عبارت«مرده» از آن کشتگان یاد مى کردند. آیه فوق نازل شد و با صراحت آنها را از اطلاق کلمه «میّت» بر شهیدان نهى کرد.