طلحه و زبیر به میل و اختیار خود با امام علی(ع) بیعت کردند و حتّى هنگامى که با اهداف شوم عازم عمره بودند باز هم خدمتش رسیدند و تجدید بیعت کردند. با وجود این زبیر برای توجیه پیمان شکنی خود بهانه آورد که با دستش بیعت کرده و مجبور بوده و با قلب بیعت نکرده! امام(ع) در پاسخ به او به یک اصل مهم و مورد قبول محافل حقوقی اشاره می کند که: او با این سخنش اقرار به بیعت مى کند و ادّعاى یک امر باطنى برخلاف ظاهر بیعت دارد؛ چراکه هیچ قرینه ای بر اجبار به بیعت وجود ندارد.

امام علی (ع) دریافته بود که طلحه و زبیر بیعت خود را خواهند شکست؛ اما به خاطر اینکه وظیفه هرکس ـ مخصوصاً رهبران جامعه ـ این است تا آن جا که خطرى براى اجتماع به وجود نیاید در عیب پوشى بکوشند و پرده درى نکنند، از افشای آنها اجتناب کرد. چرا که پرده دریها از یکسو، احترام شخصیت افراد را در هم مى شکند و از سوى دیگر، آنها را در ارتکاب گناه جسور مى کند؛ زیرا در پرده بودن عیب همواره سبب احتیاط افراد است،... و از همه اینها گذشته پرده درى باعث اشاعه فحشا در جامعه و آلوده شدن دیگران به گناه مى گردد.