کتاب «عوالی اللئالی العزیزیه فی الاحادیث الدینیه» که یکی از مصادر و منابع معتبر حدیثی شیعه است، توسط محمد بن علی بن ابراهیم بن حسین بن ابی جمهور احسائی (840 ق- بعد از 910 ق) تالیف شده است. ابن ابی الجمهور احسائی که از دانشمندان بسیار مهم و ملقب به جامع المنقول و المعقول در قرن نهم هجری بود این کتاب را با رویکردی اجتماعی، اخلاقی، عرفانی، فقهی و تاریخی تدوین کرده و جنبه عملی و کاربردی مسائل را در نظر داشته است.
شمس الدین ابو جعفر محمد بن زین الدین علی بن حسام الدین ابراهیم بن حسین بن ابراهیم بن ابی الجمهور شیبانی احسائی معروف به ابن ابی الجمهور احسائی (840ق- بعد از 901 ق) یکی از بزرگترین دانشمندان شیعه در قرن نهم هجری است که تقریباً در همه زمینه های علمی مرسوم در آن زمان از طبیعیات و ریاضیات گرفته تا تاریخ و حدیث و فقه متبحر و صاحب نظر بود.
وی در یکی از روستاهای شهر احسای عربستان به دنیا آمده و در همانجا رشد کرد و برای تکمیل مراتب تحصیل و تحقیق به عراق سفر کرد. وی سپس به شهرهای مختلف عراق، عربستان، ایران و شام مسافرت کرده و از حضور علمای آن دیار بهره برد و به ترویج معالم و معارف اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) پرداخت.
قال الرّضا عليه السّلام :
انَ اَبى اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا يُرى ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتّى يَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَيّامٍ، فَاِذا کانَ الْيَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْيَوْمُ يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ ... .
امالى صدوق ، ص 111