درباره این كه «دعاي ندبه» از كداميك از امامان(ع) صادر شده دو احتمال وجود دارد: 1. از جانب امام صادق(ع) صادر شده، همانطور که مرحوم «مجلسی» بيان كرده. 2. از طرف امام زمان(عج) باشد و «بزوفرى» از پدرش و او هم كه به وسيله نواب اربعه با امام زمان(عج) در ارتباط بوده نقل کرده است.

وظايف «نوّاب اربعه» عبارتند از: زدودن شك و حيرت درباره وجود امام مهدى(عج)، حفظ امام(عج) از راه پنهان داشتن نام و مكان آن حضرت، سازماندهى و سرپرستى سازمان وكالت، پاسخ ‌گويى به پرسش هاى فقهى و مشكلات عقيدتى، اخذ و توزيع اموال متعلق به امام مهدى(عج)، مبارزه با غلات و مدعيان دروغين نيابت و بابيت، مبارزه با وكلاى خائن و آماده سازى مردم براى پذيرش غيبت كبری.

یقین حاصل شده به ولادت امام مهدى(عج) ناشي از عوامل متعددي است، از جمله: احاديثى كه به دلالت مطابقى بر ولادت امام مهدى(عج) و بشارت به آن حضرت دلالت دارد و بالغ بر 214 حديث است، رواياتى كه در مورد سال ولادت حضرت رسيده، رواياتى كه در رابطه با خصوصيات فردى امام زمان(عج) وارد شده، رواياتى كه نص بر امامت آن حضرت دارد و ... .

حضرت مهدى(عج) در راستاى تثبيت امامت و رهبرى خود نسبت به جامعه شيعى اقداماتى مانند اقامه معجزات و كرامات و پاسخ به سؤالاتی که توسط نواب اربعه به آن حضرت ارسال مى شد انجام دادند.

عصر «غيبت صغری» از امتيازات ويژه اى برخوردار است كه به برخى از آنها اشاره مى كنيم: 1- در اين عصر امام(ع) استتار كامل نداشتند. بلكه به جهت مصالح كلى با برخى از ياران خاصشان ملاقات برقرار مى كردند. 2- در اين عصر چهار سفير وجود داشت كه از طرف حضرت مأمور رسيدگى به امور مردم بوده و رابط بين آنان و حضرت به شمار مى آمدند.

شيعيان با نوّاب اربعه امام زمان(عج) دو نوع ارتباط داشتند؛ يكي ارتباط با واسطه و غير مستقيم بود كه به خاطر ظلم عباسيان امكان فعاليت آشكارا و آزادانه نبود. دوم ارتباط مستقيم و بى واسطه كه از زمان سفیر دوم به بعد شكل گرفت.