زبان، ساده ترين ابزارى است كه آدمى مى تواند در حيات اجتماعى، معانى متصوّره خويش را مورد تبادل و تفاهم قرار دهد؛ از این رو شرايع الهى كه براى هدايت انسانها آمده و با آنان سخن گفته، از همين شيوه معمولى و متعارف بهره جسته است و چون روى سخن با مردم است، بايد با زبانى قابل فهم براي ايشان باشد. «قرآن» در ميان قوم عرب نازل گرديد و با زبان عربيِ رسا و آشكار بر آنان عرضه شده است. در واقع زبان قرآن، زبان مردمی است كه مورد خطاب قرار گرفته اند كه سهل و آسان و بدون پيچيدگى در بيان بر آنان عرضه شده است.

امام زمان(عج) قيام خود را از «مكه» سرزمين «عرب» شروع خواهد كرد و با برنامه اى اصلاحى و توسعه همه جانبه مقصد و مرام خويش را به پيش خواهد برد. طبيعى است كه پياده كردن اين برنامه ها با مشكلات فراوانى همراه است، درگيرى با سفيانى ها و دجال ها و ديگر منحرفان كه با برنامه هاى حضرت به مقابله بر خواهند خاست در همين منطقه خواهد بود. طبيعى است كه در چنين شرايطى، عرب سختى هاى فراوانى خواهد كشيد.

در این مورد سه احتمال وجود دارد: «مجموع امت اسلامى»، «قوم عرب» و«قبیله قریش». در منطق قرآن، کلمه «قوم» در بسیارى از موارد، به امت هاى انبیاء یا اقوام معاصر آنها اطلاق شده؛ ولى در روایات متعدد اهل بیت(ع) فرموده اند: منظور از «قوم» در این آیه، ما خاندان پیغمبریم.

مصاديق قوم پيامبر(ص) در آيه 44 سوره زخرف، مي تواند مجموع امت اسلامى، قوم عرب يا قبيله قريش باشد. در هر صورت ائمه(ع) طبق بیان روايات، از واضح ترين مصاديق آن محسوب مى شوند.