کوثر در لغت به معنای خیر کثیر است. در بیان شأن نزول این سوره، در منابع تاریخی و حدیثی از قول صحابه و ائمه(ع) گفته شده که کوثر نهری پربرکت در بهشت است. نیز مفسران برای «کوثر» معانی دیگری ذکر کرده اند که به نظر می آید همگی آنها ذکر مصادیقی برای مفهوم خیر کثیر است. با این همه، اگر به این نکته توجه کنیم که دو فرزند پسر پیامبر اکرم(ص) در زمان کودکی فوت شدند و نیز به آیه سوم این عطف توجه داشته باشیم که وصف «بریده نسل بودن» را به دشمنان پیامبر برمی گرداند، به نظر می رسد باید مصداق اصلی «خیر کثیر» را اولاد و نسل و ذریه فراوان ایشان بدانیم. خیر کثیری که سرمنشأ اولیه آن، تولد حضرت زهرا(س) در خانه وحی بود. ذریه پیامبر(ص)، به عنوان نگهبانان اصلی آیین آسمانی اسلام و شریعتش، ائمه معصوم دوازده گانه اهل بیت(ع) بودند و غیر از آنها نیز بزرگان فراوانی از نويسندگان و فقها و محدثان و مفسران والامقام تاریخ اسلام، از همین ذریه بودند. چنین تفسیری از معنای «خیر کثیر»، مورد توجه مفسرین شناخته شده ای از اهل سنت مانند فخر رازی و آلوسی نیز بوده است.

طبق آیات و روایات، حضرت فاطمه(س) کوثر فیض بخشی است که پاکیزه و برگزیده خداست و سرور زنان عالم و پاره تن پیامبر(ص) است و خشم و رضای او خشم و رضای پیامبر(ص) و خدا می باشد که بر عصمت او دلالت دارد.

در منابع اهل سنت فضائل بی شماری درباره فاطمه(س) از پیامبر(ص) نقل شده، مانند: روز قیامت، منادی صدا می زند: ای اهل محشر! چشمان خود را ببندید تا فاطمه عبور کند. من جز با خشنودی فاطمه خشنود نخواهم شد. محبوبترین فرد خانواده من؛ بانوی زنان اهل بهشت؛ سرور زنان امت من؛ اول کسی که داخل بهشت می شود و... فاطمه است. برترین زنان عالم چهار نفرند: مریم، آسیه، خدیجه و فاطمه. هرگاه مشتاق میوه های بهشت می شوم فاطمه را می بوسم. آیه تطهیر در مورد پنج نفر نازل شد: من و فاطمه و علی و حسن و حسین.

محدثه بودن فاطمه(س) در نزد شیعه از مسلّمات است و در روایات اهل بیت(ع) و زیارات به آن اشاره شده است، همچنین روایاتی در کتب اهل سنت مثل فضائل ابن شاهین و... درباره مقام و منزلت آن حضرت وجود دارد که نشان می دهد آن حضرت محدثه بوده است.

علمای اهل سنت از حضرت زهرا(س) نقل کرده اند: هنگام نزول آیه«لاتجعلوا دعاء الرسول بینکم کدعاء بعضکم بعضاً»، خواستم که بگویم: «یا رسول الله!» حضرت رو به من کرده و فرمود: «دخترم این درباره تو و افراد خانواده تو نازل نشده، تو از منی و من از تو هستم، تو به من بگو: ای پدر». سپس حضرت پیشانی مرا بوسیده و آب دهان مبارک را بر صورتم کشید که پس از آن دیگر به استعمال عطر نیازی نداشتم.

حضرت زهرا(س) بخاطر عفاف و فضیلت و زیبایی کامل و حسب ممتازی که از زنان تمامی امت داشت یا برکناری آن حضرت از دنیا یا برکناری از نجاست و عادت ماهانه، به ایشان بتول گفته شده است.

زنان قریش که خدیجه را به خاطر ازدواج با جوان یتیم و تهیدستی همچون حضرت رسول، ملامت می کردند، هنگام بارداری این بانوی مکرم و در آن لحظات حساس و پردرد نیز تنهایش گذاشتند و این امر موجب اندوه خدیجه شد. اما هنگام وضع حمل ، خدیجه چهار زن را نزد خود دید که از طرف خداوند از بهشت برای یاری او آمده بودند تا به او در به دنیا آمدن حضرت فاطمه کمک کنند. ساره، آسیه، مریم و کلثوم دختر حضرت موسی. این لطف الهی بود که شامل حضرت رسول شد و به تصریح سوره کوثر، بدخواهان ایشان را که ابترش می نامیدند، ناامید کرد.

از مجموع روايات صحيح به دست مي آيد که ولادت حضرت فاطمه(س) روز جمعه 20 جمادي الثاني سال پنجم بعثت بوده. سن ایشان هنگام ازدواج 9 سال و پايان عمر شريفش جمادي الثاني سال 11 تقريبا در 18 سالگی است. بنابر این با توجه به روايات، اين قول که ولادت آن بانوى بزرگوار قبل از بعثت‏ بوده، باطل و بدون دليل است.

هر يک از ائمه(ع) در فضايل حضرت فاطمه(س) نکاتي ارزنده بیان فرموده اند. در نگاه ائمه فاطمه(س) چنان مرتبه والايى دارد که در زندگی خود به ایشان مباهات مى کردند و ایشان را داناتر و پرهيزگارتر و گرامى تر از آن می دانستند که نیاز به تمجید داشته باشد. ایشان به اصحاب خود می گفتند: نبوت هيچ پيامبرى تکميل نشد مگر اين که به فضيلت فاطمه زهرا(س) اقرار نموده، محبت او را دارا بود. ایشان دختر رسول خدا فاطمه(س) را براى خود سرمشق و الگو قرار داده بودند.

در کتب روایی اهل سنت نقل شده، عنصر وجودی حضرت زهرا(ع)، آسمانی و بهشتی است. سیوطی ذیل آیۀ اول سورۀ اسراء می نویسد: «عایشه گفت: پیامبر(ص) فرمود: زمانی که مرا بسوی آسمان بردند داخل بهشت شدم و در کنار درختی که به نیکویی آن و به سفیدی برگهای آن و به لذیذی میوۀ آن، هرگز در بهشت ندیده بودم. پس میوه ای از آن بر گرفتم و خوردم. آنگاه بصورت نطفه ای در صلب من قرار گرفت. پس به زمین هبوط کردم و با خدیجه هم بالین شدم و او فاطمه را باردار گشت. پس از آن هر گاه مشتاق بوی بهشت می شوم، فاطمه را می بویم».