انسان برای رسیدن به کمال مطلق، احتیاج به واسطه و راهنما دارد، علاوه براینکه در وجودش نیز تمایل به این واسطه را احساس می کند. این تمایل بیانگر وجود آن واسطه می باشد؛ چرا که در غیر این صورت وجود این تمایل در انسان بیهوده خواهد بود. پس هر گاه انسان عشق به کمال مطلق داشته باشد باید انسان کامل معصوم که واسطه بین او و آن کمال مطلق می باشد وجود داشته باشد تا بتواند او را به کمال برساند.

احادیث اهل بیت(ع) قرآن را غنی ترین منبع کسب معرفت معرفی می کنند؛ برای مثال پیامبر اکرم(ص) امّت را به مراجعه به قرآن، هنگام مشتبه شدن امور توصیه می کند و با معرفی قرآن به عنوان بهترین راهنما می فرماید: «...كسى كه قرآن را پيشاپيش روى خود قرار دهد او را به بهشت هدايت مى كند...».
 

 دلیل اینکه قرآن هدایت خود را مخصوص پرهیزکاران دانسته، این است که؛ تا مرحله اى از تقوا در وجود انسان نباشد(مرحله تسلیم در مقابل حق و پذیریش آنچه هماهنگ با عقل و فطرت است)، محال است انسان از هدایت کتاب هاى آسمانى و دعوت انبیاء بهره بگیرد. به تعبیر دیگر هم در«هدایت تکوینى» و هم در«هدایت تشریعى» علاوه بر«فاعلیت فاعل»، «قابلیت قابل» نیز شرط است. لذا خداوند مى فرماید: «قرآن هادى و راهنماى متقیان است».

امامت در نگاه اسماعیلیه از جایگاه ویژه اى برخوردار است و تمام آموزه هاى دیگر حول محور آن مى چرخد. در اندیشه اسماعیلیه انسان در همه حال محتاج به معلمِ معصوم و راهنماى مؤید من عند الله است. نقش امام در نگاه آنان عمیق تر از نبى است. زیرا رسول، آورنده ظاهر و امام ظاهر کننده باطن اشیاء است و دعوت ناطق به سوى تنزیل و شریعت است و دعوت وصىّ به تاویل و حقیقت است.