امام علي(ع) در وصیت نامه خود درباره قاتل خود چنين سفارش كرد: «اى فرزندان عبدالمطّلب! نكند بعد از شهادتم در خون مسلمانان فرو رويد و بگوييد: اميرمؤمنان كشته شد. آگاه باشيد جز قاتل من را به سبب قتل من نكشيد، بنگريد هرگاه من از اين ضربت از دنيا چشم پوشيدم، او را تنها يك ضربت بزنيد تا يك ضربت در برابر يك ضربت باشد، اگر زنده بمانم، ولىّ خون خويشم و اگر از دنيا رفتم فنا [در دنيا] ميعاد من است و اگر عفو كنم، عفو براى من موجب قرب به خدا و براى شما حسنه و نيكى در نزد خداست؛ بنابراين عفو كنيد، آيا دوست نداريد خدا شما را بيامرزد؟، او را مثله نكنيد كه من از پيامبر(ص) شنيدم كه از مثله كردن بپرهيزيد، هرچند نسبت به سگ گزنده باشد!».

دختران امام حسين(ع) پس از درگذشت شوهرانشان از سوى حاكمان بنى اميه مورد خواستگارى قرار می گرفتند و چون آنان از بنی امیه نفرت داشتند برای اینکه در طعمه آنان قرار نگیرند با افراد دیگری ازدواج می کردند. حضرت سکینه هم بعد از شهادت عبدالله بن حسن با مصعب بن زبیر که حاکم کوفه شد ازدواج کرد. پس از آنکه مصعب در جنگ با عبدالملک بن مروان کشته شد. عبدالملك بن مروان از سكينه خواستگارى كرد ولى وى نپذيرفت و با عبداللَّه بن عثمان بن عبداللَّه ازدواج كرد و اين باعث كينه دستگاه خلافت مروانى با سكينه شد.

مختار ابن ابوعبيدة ابن مسعود ثقفى که در کودکی علی(ع) او را «كَيِّس» خطاب کرده است؛ يكى از چهره هاى سياسى و پرنفوذى است كه با درايت و زيركىِ خاصّى، با شعار خونخواهىِ امام حسين(ع) ارادتمندان آن حضرت را به گرد خود جمع كرد و براى فرصتى كوتاه زخم هاى دلشان را التيام بخشيد. مختار در سال 66 هجری قیام کرد و با انتقام از قاتلان امام حسین(ع) دل اهل بیت عصمت و طهارت را شاد نمود. او در سال67 در سن 63 سالگی توسط مصعب بن زبیر کشته شد.

سران جنايتكار كوفه مانند؛ شَبَث بن ربعى و محمّد بن اشعث كه از شمشير مختار زخم دار شده بودند در بصره نزد مصعب بن زبیر جمع شده، مدام مصعب را به جنگ با مختار تحريك مى كردند. سرانجام مصعب لشكرى فراهم ساخته و به سوى مختار تاخت. مختار بدون آن كه از ابراهيم اشتر يارى بطلبد لشكرى را با فرماندهى اَحمر بن شُمَيط به جنگ مصعب فرستاد. ابن شميط با تعداد بسيارى از ياران خود كشته شد و لشكر مختار درهم شكست. مصعب پس از آن به سوى كوفه شتافت و مختار و بقاياى سربازانش را كشت.