اسلام دين اتقان و محكم كارى است. هم روایات و هم عقل حکم می کنند که كار باید به نحو ريشه دار و اساسى انجام شود. پیامبر(ص) فرمود: «خداوند دوست دارد وقتى بنده عملى را انجام مى دهد، با محكم كارى انجام دهد». در جای دیگر فرمودند: «زمانى كه عملى را يكى از شما انجام داديد، محكم و متقن به پايان رسانيد».
یکی از ويژگى هاى منحصر به فرد حضرت فاطمه(س) این است که پیامبر(ص) تنها بر دستهاى حضرت زهراء(س) چندين بار و در مواضع گوناگون بوسه زده است. و حدیث بوسه بر دست سعد بن معاذ که آثار کار بر آن بود اما از جنگ تبوک تخلف کرده بود با توجه به ضعف سند و اینکه سعد در آن زمان زنده نبوده، باطل است.
پیامبر(ص) بلافاصله بعد از پایان «جنگ احزاب»، از طرف خداوند مأمور شد، حساب یهود «بنى قریظه» را روشن سازد. محاصره دژهای آنان 25 روز طول کشید. ابولبابه برای مشورت نزد آنها رفت. او با دیدن ناله ی زنان و کودکان دلش سوخت و با اشاره به گلویش فهماند سزای پیمان شکنی جز مرگ نیست ولی پشیمان شد و توبه کرد. رسول اکرم(ص) سعد بن معاذ را با رضایت خودشان قاضی قرار داد و او حکم به اعدام جنگجویان و اسارت سایرین و تقسیم اموالشان داد. اما گروهى از آنان اسلام را پذیرفتند و نجات یافتند.
تعدادی از مسلمانان از يهود سؤالاتى در ارتباط با ظهور پيامبر(ص) کردند، ولی یهودیان مطالب تورات در این باره را کتمان کردند، لذا آيه فوق نازل شد و مسئوليت کتمان حق را به آنها گوشزد کرد.
یهود بنى قریظه پیشنهاد صلحى را قبول کردند که از سرزمین مدینه کوچ کرده و به سوى شام بروند .پیامبر(ص) برای حکمیّت، سعد بن معاذ را پیشنهاد داد. آنها تقاضا کردند که پیامبر ابُولُبابه را برای مشورت بفرستد. ابُولُبابه در مشورت خیانت کرد. آیه هاى فوق درباره او نازل شد. ابُولُبابه سخت پشیمان گشت و خود را با طنابى به یکى از ستون هاى مسجد بست. خداوند توبه اش را پذیرفت و اوهم یک سوم از اموالش را صدقه داد.
امام باقر(ع) در رد استدلال خوارج، به «نافع بن ازرق»، يكى از سران خوارج فرمود: «خداوند در شريعت پيامبر خود در دو مورد دو نفر را حكم قرار داده است؛ يكى در مورد اختلاف ميان زن و شوهر و ديگرى داورى «سعد بن معاذ» است كه پيامبر اسلام او را ميان خود و قبيله يهودى «بنى قريظه» حكم قرار داد. آيا نمى دانيد كه امير مومنان حكميت را به اين شرط پذيرفت كه دو داور بر اساس حكم قرآن داورى كنند و از حدود قرآن تجاوز نكنند و شرط كرد كه اگر بر خلاف قرآن راى بدهند، مردود خواهد بود؟».
قال الصادق (عليه السلام) :
مَنْ حَجَّ يُرِيدُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لا يُرِيدُ بِهِ رِيَاءً وَ لا سُمْعَةً غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الْبَتَّةَ
کسى که حجّ انجام دهد و خدا را اراده کند و قصد ريا و شهرت طلبى نداشته باشد قطعاً خداوند او را خواهد بخشيد.
وسائل الشيعة: 11/109