ساختار قرآن شيوه «گفتارى» است و ويژگى هاى گفتارى دارد؛ زیرا روى سخن با مخاطبين خاصّ است و متكلم مى تواند بر قرائن حاليّه يا معهود ذهنى مخاطبانِ حاضر تكيه كند. چنين كلامى بر مخاطبان كاملا روشن و رسا خواهد بود. غائبین نیز بوسیله شواهد و وضعيت صورت مجلس و اسباب نزول، مى توانند به محتوا و هدف كلام پى ببرند. جهت ديگر مسئله «التفات» و تحوّل در روند كلام است كه در قرآن، فراوان به چشم مى خورد؛ مثلا در سوره «حمد»، ابتدا به صورت كلامى كه مخاطب غائب است سخن مى گويد، سپس با يك چرخش ناگهانى به حالت خطاب مى گرايد.

«حیله» به معنای چاره جویی است که گاه مثبت است و گاه منفى؛ اولی در امور مثبت برای اثبات حقّ و ابطال باطل به کار می رود: مثل خوابیدن حضرت علی(ع) به جای پیامبر(ص). و دومی در امور منفی براي باطل کردن حقّ یا جلوه دادن حقّ به جاي باطل: مثل زنده كردن و ميراندن دو نفر به دست نمرود به صورتي كه يكي را آزاد و دیگری را اعدام کرد. این نوع حیله حرام است و برای فریب دادن خود و مردم از آن استفاده می شود.

براساس آیه 9 سوره «شمس» رستگارى انسان، نه در گرو پندارها و خیال ها، نه در سایه ثروت و مقام، نه وابسته به اعمال اشخاص دیگر و نه مانند اینهاست، بلکه در گرو پاکسازى روح و در پرتو ایمان و عمل صالح است. و طبق داستان یوسف و زلیخا  بندگى نفس، سبب بردگى انسان و تقوا و تهذیب نفس، سبب حکومت بر جهان هستى است.

«جهل» سرچشمه «اشاعه فساد» است. قرآن از زبان حضرت لوط(ع)، آلوده شدن آن قوم به فسادهای جنسی را ناشی از جهل آن ها می داند. از کلام حضرت یوسف(ع) در سوره یوسف نیز این گونه برمی آید که عشق هاى گناه آلود و انحرافات جنسى - حدّاقل در بسيارى از موارد - از جهل و نادانى سرچشمه مى گيرد.