روایات أئمه(ع) در مورد بلند گفتن بسم الله فراوان است. ابوالفتوح رازى در تفسیرش از امام رضا(ع)، از پدرش، از امام صادق(ع) نقل مى کند: «آل محمد(ص) در بلند گفتن «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» اجتماع دارند». هم چنین در تفسیر على بن ابراهیم از امام صادق(ع) روایت شده : «بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» شایسته ترین چیزى است که به جهر گفته شود و آیه اى است که خداوند فرموده: هرگاه پروردگارت را در قرآن یاد کنى، مشرکان از روى بیزارى به عقب بر مى گردند».
 

«بسم الله» جزء سوره است و سوره جز با قرائت آن تمام نیست؛ بنابر این حکم بلند گفتن آن مثل سایر بخش هاى این سوره است؛ اگر نماز جهرى باشد، باید آن را بلند گفت، مگر آنکه دلیل خاصّى بر آهسته گفتن آن باشد، افزون بر اینکه روایات فراوانى لزوم بلند گفتن آن را مى رساند. حاکم از ابوهریره نقل مى کند: رسول خدا(ص) «بسم الله» را بلند مى گفت.

علماء شیعه و اکثریت اهل تسنن قائلند که بسم اللّه جزء همه سوره ها است، چون: 1- بسم اللّه در آغاز همه سوره ها آمده و می دانیم درقرآن چیزى اضافه نشده و بسم اللّه درآغاز سوره ها از زمان پیامبر(ص) تاکنون معمول بوده است.2- سیره مسلمین بر این بوده که هنگام تلاوت بسم اللّه را در آغاز هر سوره اى مى خواندند. 3-  ثابت شده که پیامبر(ص) بسم اللّه را در آغازهر سوره اى مى خواندند.

چند نکته دلالت دارد که بسم الله جزئی از سوره فاتحه است؛ 1- اعتراض مهاجران و انصار به معاویه، که بسم الله را نخوانده بود. 2- شافعى و حاکم از ام سلمه نقل مى کنند که: رسول خدا(ص) سوره فاتحه را خواند و بسم الله را یک آیه به شمار آورد. 3- پیامبر(ص) به مردی که بسم الله را در نماز نخوانده بود، فرمود: «مگر نمى دانى بِسْمِ اللهِ از سوره حمد است؟ هرکس آن را ترک کند آیه اى را ترک کرده و هرکس آیه اى را ترک کند نمازش را تباه کرده است». و روایات متعدد دیگر که بیانگر این مطلب است..