پيامبر اكرم(ص) وقتي سخن از جنگ مي شد هيچ ترس و نگراني در چهره اش ديده نمي شد؛ اما وقتي سخن از قيامت و مسئله مرگ مي ‏شد، رنگ چهره مباركشان تغيير مي‏ كرد. اميرالمؤمنين(ع) مي فرمود: در شب جنگ بدر كه ديگران احساس خطر مي ‏كردند، رسول خدا(ص) پاي درختي ايستاد و تا صبح عبادت كرد. گويا فردا هرگز جنگي در پيش نيست! اما وقتي سخن از مرگ و عقبات پس از آن بود، صورتشان سرخ مي ‏شد گويا آن حضرت جهنم را مي ديد.

امام علي(ع) در خطبه «متقين» مي فرمايد: «خوف و ترس، بدن هاي متقین را همچون چوبه تير لاغر ساخته». دلیلش هم اين است كه نفس تدبير كننده بدن، به اصلاح و صلاح بدن نمى پردازد و قوه شهويه و غاذية (كه امر جذب و تقسيم غذا را در بدن به عهده دارد) آن طور كه بايد كار نمى كنند و مقدار انرژى كه در بدن مصرف مى شود و تحليل مى رود را نمى توانند جايگزين كنند و در نتيجه اين منجر به تحليل رفتن بدن مى شود.