اعتقاد به اسرار حروف که از معتقدات مردم خرافی «کلده» و «آشور» باقی مانده، در بابیه بسیار تاکید شده و از این ارقام که صرفا نتیجه خیال و قرارداد بشری است، اسرار عجیبی توقع دارند، عدد 19 در بین آنها بسیار محترم است، سال را به 19 ماه و هر ماه را به 19 روز تقسیم کرده، و 5 روز باقی مانده را بدون دلیل، آزاد و «مظاهرا لها» می نامند. می گویند: کلام الهی «بسم الله الرحمن الرحیم»، 19 حرف دارد و نام پنج تن، 19 حرحتی باب تقسیمات تاریخی را هم بر عدد نوزده بنا گذاشته اند.

«حروف حی» ساخته باب است و طبق حساب حروف، مساوی است با 18 و این اشخاص که اولین یاران باب بودند عبارتند از: 1 و 2 - ملا حسین و محمد حسن بشرویه ای. 3- محمد باقر. 4- ملا علی بسطامی. 5- ملاخدابخش قوچانی. 6- ملاحسن بجستانی. 7- سیدحسین یزدی. 8-سیداحمد یزدی. 9- محمد علی یزدی. 10- میرزا محمد روضه خوان یزدی. 11-ملاجلیل ارومی. 12- ملایوسف اردبیلی. 13- ملا احمد مراغی. 14- میرزا محمد علی قزوینی. 15- میرزا هادی پسر عبدالوهاب قزوینی. 16- ملا باقر تبریزی. 17- قرة العین. 18- ملا محمد علی بار فروشی.

پس از شکست اجتماع «بدشت»، عده ای از بابیان در انتظار دستور ملا حسین بشرویه ای، در مناطق مختلف خراسان و مازندران مقاومت می کردند. علی محمد شیرزای ، فرصت را برای قیام مناسب دانست و دستور حرکت از مشهد به مازندران را صادر کرد. ملا حسین و بابیان بعد از شکست در بابل به علی آباد رفته و در قلعه ای نزدیک مقبره شیخ طبرسی پناه گرفتند و سرانجام پس از چهار ماه محاصره، با تمام شدن آذوقه مجبور به تسلیم شدند و علما حکم به قتل آنها دادند. در این فتنه از جماعت بابیه، هزار و پانصد نفر هلاک شدند.

برای جبران فاجعه قلعه شیخ طبرسی، «یحیی دارابی» که نماینده علی محمد شیرازی ، در یزد و نیریز بود، بعد از قیام در یزد و شکست از آنها به سوی شیراز و از آنجا به نیریز رفت و با سیصد نفر از اصحاب خود، در قلعه ای مستقر شد و با حمله به شهر نیریز آن را غارت و حکام آنجا را کشت. وقتی خبر به حاکم فارس رسید، لشکری با توپ روانه ی نیریز نمود. یحیی  بعد از این که یک صد و پنجاه نفر از افرادش کشته و بقیه آنها فرار کردند، تسلیم شد و سرانجام اعدام گشت.

«ملا محمد علی زنجانی» ملقب به «حجت»،که در زمان واقعه قلعه طبرسی، در تهران محبوس بود، با فوت محمد شاه قاجار فرصتی یافته، از زندان فرار کرد و به زنجان گریخت. او مردم را با فریب به خود جذب کرد و با کمک ایشان در زنجان حوادثی را ایجاد کرد. حاکم زنجان مجبور به زندانی کردن حجت شد. این حکم، زنجان را به آتش کشید و پس از طولانی شدن منازعات، امیرکبیر، عده ای از سرداران و بزرگان دولتی را وارد نبرد با نیروهای بابیه کرد که بعد از جنگی سخت،  حجت، بر اثر گلوله ای که بر بازویش آمد، هلاک شد.

پس از غائله ی زنجان و اعدام و حبس بزرگان بابیه توسط امیر کبیر، بابیان توطئه ای برای قتل شاه و امیرکبیر و امام جمعه ی تهران، تدارک دیدند. لذا در روز بیستم شوال سال 1268 ه، شش نفر از بابی ها به طرف ناصرالدین شاه تیراندازی کردند، و بعد با قمه و غدّاره به شاه حمله بردند و او را مجروح نمودند. آنچه که مسلّم است، طراح و گرداننده ی اصلی این توطئه، «ملاشیخ علی عظیم» و «حسینعلی میرزا» بودند که «ملا شیخ علی» کشته شد؛ و «حسینعلی میرزا» به زندان افتاد که با حمایت سفیر روس در ایران، از زندان گردید.

علیمحمد باب در ابتدا ادعای بابیت برای امام زمان می کرد. بعد از آن ادعای مهدویت و سپس ادعای نبوت نمود! باب که می دید این ادّعاهای جدید با ادعاى قبلی اش سازگار نیست، در صدد بر آمد که ادعاهاى سابق را توجیه و تأویل کند، از این رو عنوان قائم و مهدى را که در سرلوحه نوشته هایش قرار داده بود تبدیل به یک کلمه جامع و کلى، ولى مبهم، یعنی «مَنْ یُظهِرُهُ اللّه» کرد. بعد از او دیگران از این لفظ مبهم سوء استفاده کرده و عده اى ادّعا کردند که ما همان کسى هستیم که على محمد باب به ظهور او بشارت داده است.

مطابق آنچه در متون و کتابهای بهائیان آمده، صبح ازل برخلاف توصیف های علی محمدباب از او و برخلاف آنچه تظاهر به دینداری به دیانت بابی می کرده، مردی  بی ایمان، دشمن خدا، بی سواد، جاه طلب و ریاست طلب بود که به خاطر حبّ جاه و مقام میان خود و برادرش حسینعلی بهاء نزاع ایجاد کرد. چنانچه حسینعلی در یکی از کتابهایش نوشته صبح ازل خبیث و مشرک بود. بهائیان او را با الفاظی چون گاو، خر، مگس، سوسک و... لقب می دهند و حتی حسینعلی بهاء در یکی از نوشته هایش به او اتهاماتی درباره فساد اخلاقی منتسب می کند.

بَدَشت محلی است نزدیک شاهرود که در آن زمان، محل رفت و آمد مسافران و کاروانیان مازندران و خراسان و تهران بوده است. در این دشت، میرزا حسینعلی با دستیاری و همکاری محمد علی بار فروشی و زنی به نام قرة العین، بیست و دو روز حدود هشتاد نفر از بابیان را دور هم جمع و میزبانی کرد. اجتماع بدشت برای دو منظور بود: یکی قشون کشی و نجات باب از زندان ماکو و دیگری تعیین تکلیف بابیه با دین اسلام و اعلان جدائی و مخالفت صریح با دیانت اسلام.

ملامحمد قزوینی که از بزرگان علمای قزوین بود، پس از مباحثه با شیخ احمد احسائی، حکم به تکفیرش داد و این حکم به قدری برای شیخیان گران بود که قتل او را واجب دانستند. دختر ملا محمد صالح (برادر شهید ثالث)، که بعدها به فرقه بابیه گروید، زمینه از  بین بردن بزرگترین مانع بابیه در قزوین را به دست میرزا صالح قرتیه تدارک دید. او در سال 1264 ه. ش با عده ای قداره کش، به مرحوم ملا که در محراب نماز بود حمله کرده و به بدترین وضعی، آن پیر مرد عابد را کشتند.