امام علی(ع) در رابطه با اسباب فزونی نعمت و وسعت روزي می فرمایند: «روزى را به وسيله صدقه فرود آوريد»، البته منظور از «روزی»، تمام مواهب مادی و معنوی است و منظور از «صدقه»، هر گونه موهبت مادى است كه بدون عوض و با انگيزه الهى در اختيار ديگرى قرار می گیرد. امام(ع) با اشاره به ارتباط نزديكى كه بین «صدقه» و «فزونى روزى» وجود دارد مى فرمايد: «هر زمان فقير و نيازمند شديد با دادن صدقه با خداوند معامله كنيد»، به فرموده امام صادق(ع) نيز هر چيزي كليدى دارد و كليد رزق، صدقه است.

امام علی(ع) در رابطه با توفيق شكرگزارى می فرماید: «كسى كه توفيق شكرگزارى پيدا كند از فزونى نعمت محروم نخواهد شد»، هم چنین خداوند فرموده: «اگر شكرگزارى كنيد، نعمت بر شما افزون خواهم كرد»، زيرا شكرگزار با این عمل لياقت خود را براى فزونى نعمت ثابت مى كند. از سویی مهم ترین مرحله شكر، شكر عملى است به طوري كه هر نعمتى را در جاى خود استفاده كند و آنها را وسيله عصيان خدا قرار ندهد. امام علی(ع) در حدیثی می فرماید: «نخستين چيزى كه در برابر خداوند سبحان بر شما واجب است شكر نعمت هاى اوست».

سخنان معصومين(ع) در باب شکرگزاري بسيار است، پيامبر(ص) مي فرمايد: «كسى كه غذا بخورد و شكر نعمت را بجا آورد، پاداش روزه دارى را دارد كه براى خدا روزه گرفته است و شخص تندرستى كه شكر خدا را بجاى آورد اجر بيمارى را دارد كه در برابر بيمارى صبر و شكيبايى دارد، و دارنده اى كه شكر نعمت را بجا مى آورد، اجر محروم قناعت پيشه شكيبا را دارد». امام علي(ع) در حديثي مي فرمايد: «شكر نعمت مانع زوال نعمت و سبب تأييد آن مى گردد». البته در زمينه اهميت شكر و تأثير آن در دوام و فزونی نعمت، احاديث بسياري وارد شده است.