علمای اهل سنت مثل ابن حجر، حاکم حسکانى، ابن مغازلى، و... روایات بسیارى در مصادر حدیثى خود درباره شأن و منزلت شیعیان از زبان پیامبر(ص) نقل کرده اند که می گوید: علی(ع) و شیعیانش از رستگاران و در بهشت خواهند بود و... .
حاکم در مستدرک به نقل از جابر مى نویسد: رسول خدا(ص) فرمود: «تمام فرزندان هر مادرى به پدرانشان منسوب مى شوند جز دو فرزند فاطمه، که من ولى آن دو و پدر ایشان می باشم». خطیب بغدادى، متقى، هیثمى و ابو نعیم نیز، روایاتی با این مضمون آورده اند.
خطیب بغدادی می گوید: مردى از اولاد عمر در مدینه امام کاظم(ع) را بسیار اذيت کرده و على(ع) را دشنام مى داد؛ برخى از دوستان پیشنهاد دادند که او را به قتل برسانیم، حضرت از این کار شدیداً نهى فرمود و در عوض سيصد دينار به آن مرد نادان عطا فرمود، این کار امام او را منقلب نمود، از جا بلند شد سر امام را بوسید و بعد از آن هر گاه به مسجدالنبی می رفت، امام را تمجید کرده و همه را به متابعت و پيروى از ایشان دعوت می نمود.
خطیب بغدادى از سهل بن زیاد ازدى نقل مى کند که ولادت ابومحمّد حسن بن على بن محمّد بن على بن موسى، در سال 231 هـ.ق بوده است. همچنین ابن اثیر تاریخ ولادت آن حضرت را در سال 232 هجرى مى داند. از سویی خطیب بغدادى، در ارتباط با رحلت آن حضرت مى گوید: «امام حسن عسکرى در روز جمعه وفات یافت. و برخى از راویان مى گویند: در روز چهارشنبه هشتم ربیع الاول، سال 260 هـ.ق وفات یافت». هم چنین ابن اثیر در حوادث سال 260 هـ.ق مى گوید: «در آن سال ابومحمّد علوى عسکرى وفات یافت».
بر درب بهشت نوشته: خدایی جز الله نیست، محمد(ص) فرستاده اوست، علی(ع) دوست اوست، حسن و حسین(ع) برگزیدگان خدایند، فاطمه(س) انتخاب شده خداست.
عدّه اى از مشهورترین مشاهیر اهل تسنّن در قرن هاى مختلف حدیث منزلت را روایت کرده اند، مثل: محمّد بن اسحاق، مسلم نیشابورى، ابوبکر خطیب بغدادى، ابن قیم، ابن کثیر، ابن حجر عسقلانى، سیوطی، ابن حجر مکی، متقی هندی و... .
برخى افراد با جعل حدیث منزلت، به جاى على(ع)، ابوبکر و عمر را گذاردند، مانند روایت خطیب بغدادى! در پاسخ مى گوییم: 1- چنین حدیثی در هیچ یک از صحاح و مسانید و سنن و سایرکتب مهم و معتبر اهل سنت نیامده است. 2- حدیث فوق از حیث سند ضعیف است. 3- مطابق نظر علماى اهل سنت، این روایت جعلى است، از آن جمله مى توان ابن عدى، ابن جوزى، ذهبى و ابن حجرعسقلانى را نام برد.
حدیث «علىٌّ منّى» را ده ها تن از علماى اهل سنت از جمله؛ ابن تیمیه، ابن حجر، ذهبى، سیوطى، خطیب بغدادى و... نقل نموده اند.
خطیب بغدادى مى گوید: «گفته می شود موسى بن جعفر در مدینه، و در سال 128 یا 129 متولد شد». مهدى عباسى آن حضرت را به بغداد فرا خواند و سپس ایشان را به مدینه برگرداند. در ایام خلافت هارون الرشید، وی پس از بجا آوردن عمره ماه رمضان، در سال 179 وارد مدینه شد و موسى بن جعفر را با خود به بغداد برد و آنحضرت را در بغداد زندانى کرد تا آنکه حضرت در زندان و فات یافت.
خطیب بغدادى نقل مى کند: ابوالحسن موسى بن جعفر نزد «سندى» محبوس شد. خواهر سندی از او خواست تا زندانبان آن حضرت باشد؛ سندى اجازه داد آن زن متولى خدمت به حضرت شود. او وضعیت حضرت را چنین تعریف مى کند: "هنگامى که حضرت نماز عشاء را به جاى مى آورد حمد و ثناى خدا کرده و دعا مى نمود و این چنین بود تا این که شب پایان مى پذیرفت. و از آن هنگام در نماز بود تا صبح شده و بعد کمى ذکر مى گفت تا خورشید طلوع کند،...". خطیب همچنین نقل کرده که حضرت را به جهت عبادت و کوشش بسیار، «عبد صالح» می خواندند.
قالَ الحسينُ عليه السّلام :
مَنْ دَمِعَتْ عَيناهُ فينا قَطْرَةً بَوَّاءهُ اللّهُ عَزَّوَجَلّ الجَنَّةَ.
چشمان هر کس که در مصيبتهاى ما قطره اى اشک بريزد، خداوند او را در بهشت جاى مى دهد.
احقاق الحق ، ج 5، ص 523