«غیبت»، سبب از بین رفتن مهمترین سرمایه جامعه، یعنی اعتماد عمومی می شود؛ زیرا افراد هر کدام عیوب پنهانی دارند که اگر آشکار شود جامعه را به جهنم سوزانِ بدبینی مبدل ساخته و نظم و انسجام عمومى جامعه را متزلزل مى سازد. پیامبر(ص) می فرماید: «خداوند غيبت و ضايع كردن آبروى مردم را حرام كرده، همان گونه كه مال و خون شما را بر يكديگر حرام نموده است». از سویی غيبت يكى از اسباب اشاعه فحشا و جسارت گنهكاران می شود. در واقع هنگامى كه پرده ها كنار برود شرم و حيا نيز از بین خواهد رفت.

«جهل» سرچشمه «اشاعه فساد» است. قرآن از زبان حضرت لوط(ع)، آلوده شدن آن قوم به فسادهای جنسی را ناشی از جهل آن ها می داند. از کلام حضرت یوسف(ع) در سوره یوسف نیز این گونه برمی آید که عشق هاى گناه آلود و انحرافات جنسى - حدّاقل در بسيارى از موارد - از جهل و نادانى سرچشمه مى گيرد.

امام علی (ع) دریافته بود که طلحه و زبیر بیعت خود را خواهند شکست؛ اما به خاطر اینکه وظیفه هرکس ـ مخصوصاً رهبران جامعه ـ این است تا آن جا که خطرى براى اجتماع به وجود نیاید در عیب پوشى بکوشند و پرده درى نکنند، از افشای آنها اجتناب کرد. چرا که پرده دریها از یکسو، احترام شخصیت افراد را در هم مى شکند و از سوى دیگر، آنها را در ارتکاب گناه جسور مى کند؛ زیرا در پرده بودن عیب همواره سبب احتیاط افراد است،... و از همه اینها گذشته پرده درى باعث اشاعه فحشا در جامعه و آلوده شدن دیگران به گناه مى گردد.