ابو طفیل، عامر بن واثله صحابى بر معاویه وارد شد. معاویه به او گفت: چه چیز، تو را از یارى عثمان باز داشت؟ گفت: اى امیر مؤمنان! تو که مردم شام را با خود داشتى، چرا یارى اش نکردى؟ معاویه گفت: همین که به خونخواهى او برخاسته ام، یارى او نیست؟ ابو طفیل خندید و سپس گفت: تو و عثمان، مانند گفته آن شاعرید که گفت: تو را نبینم که پس از مرگ، برایم گریه مى کنى در حالى که در زندگى ام، توشه اى همراهم نکردى.

زمانی که عایشه با طلحه و زبیر روبرو گردید به آنان گفت؛ شما عثمان را کشتید و با علی بیعت کردید، آنان نیز با ابراز پشیمانی از کرده خویش، آمادگی خویش را برای خون خواهی عثمان اعلام کردند و عایشه را بر خونخواهى عثمان، تشویق نمودند. عایشه در ابتداء از پذیرفتن خواسته آنان امتناع ورزید اما بر اثر دشمنی با امام، با آنان همراه شد، که این هم آوایی سبب شادمانی طلحه و زبیر گردید.

حكومت هشتاد ساله بنى اميّه، جز در سال هاى محدودى، مملوّ از ، نابسامانى ها، درگيرى ها،  و مشكلات عظيم ود. در واقع بنى اميّه پس از شهادت امام حسين(ع) روى آرامش به خود نديدند، همواره با قيام هاى خونينى مواجه شدند كه مايه اصلى همه آنها خونخواهى امام حسين(ع) بود و هر از چندى، قسمتى از قلمروشان از سيطره آنان خارج مى شد. حتّى عبّاسيان در پناه همين شعار خونخواهى امام حسين(ع)، آتش خشم مردم را برافروختند و بساط حكومت ننگين بنى اميّه را برچيدند.

پس از شهادت امام حسین(ع) چون غارتگران کوفی بر خیام حرم حمله ور شدند و زینت های زنان را به یغما بردند، تنها يك زن از قبيله بكر بن وائل كه با شوهرش در سپاه ابن سعد بود اين جسارت و بى حرمتى را تحمل نكرد و فرياد حمايت از دختران و زنان رسول خدا را سر داد، شمشير گرفت و قبيله اش را مخاطب ساخت و گفت: به خونخواهى رسول خدا بپاخيزيد. شوهرش آمد و او را به جايگاهش برگرداند.
اين اولين فرياد خونخواهى از خون هاى به نا حق ريخته مظلومان كربلا بود كه از حلقوم زنى خارج مى شد.