ابن تیمیه مى گوید: «قهرکردن فاطمه(ع) از ابوبکر کارى پسندیده نبود و از کارهایى نیست که بتوان بخاطر آن حاکم را مذمت نمود. این در حالی است که به نص قرآن و حدیث نبوى، حضرت زهرا(س) معصومه است و به غضب او خدا و رسول به غضب درآمده اند و مى دانیم که هر کس شخصى را به غضب درآورد او را آزار داده است. در نتیجه خدا و پیامبر(ص) به غضب فاطمه(س) اذیت شده اند. قرآن می فرماید: «آنها که خدا و پیامبرش را آزار مى دهند، خدا در دنیا و آخرت آنان را از رحمت خود دور ساخته، و براى آن ها عذاب خوارکننده اى آماده کرده است».

ابن تیمیه مى گوید: «آنچه حلّى نقل کرده که فاطمه وصیّت کرد تا او را شبانه دفن کنند و هیچ کس بر او نماز نگزارد، این مطلب را کسى از فاطمه حکایت نمى کند، و نماز میت خواندن مسلمان بر دیگرى خیر زایدى است که به او مى رسد». امّا حضرت زهرا(س) به جهت مبارزه سیاسى با دستگاه حاکم و اطلاع مردم از عدم مشروعیّت خلافت آنان، دست به چنین وصیتى زده است. ضمن اینکه نماز هر کس بر جنازه شخصى منشأ خیر زاید نخواهد بود؛ خصوصا حضرت زهرا (س) که مطابق آیه تطهیر از هر نوع اشتباه و خطایی مصون است.

ابن تیمیه مى گوید: سوره شورى بدون شک مکّى است، بنابراین آیه مودّت که در این سوره است، نمی تواند در شأن عترت پیامبر(ص) مخصوصا حسنین(ع) که بعدها به دنیا آمدند، باشد. در پاسخ مى گوییم: براى تشخیص اینکه آیه اى مکّى یا مدنى است، دو راه وجود دارد: 1- ملاحظه مضمون آیه. که این روش، مدنی بودن آیه مودّت را اثبات می نماید. 2- رجوع به نصوصى که در مورد آیه از طرف علما وارد شده است. این روش نیز مدنی بودن آیه را اثبات می کند.

ابن تیمیه مى گوید: حدیثى را که علامه حلى از پیامبر(ص) نقل کرده که: «فاطمه، پاکدامنى پیشه کرد، پس خداوند آتش را بر او و فرزندانش حرام کرد»، به اتفاق حدیث شناسان دروغ است. در پاسخ باید گفت: حدیثى که بسیارى از حفّاظ همچون حاکم، خطیب بغدادى، بزّاز، ابویعلى، عقیلى، طبرانى، ابو نعیم، محبّ طبرى، ابن حجر، سیوطى و... نقل کرده و صحّت آن را تأیید نموده اند، چگونه بر دروغ  بودن آن اجماع شده؟  ضمنا مقصود حدیث این است که: حضرت فاطمه و ذرّیه ایشان به حدی از پاکدامنی رسیده اند که مرتکب معصیت نمی شوند.

ابن تیمیه حدیث سد ابواب را از جعلیات شیعه می داند. اما مراجعه به کتابهای اهل سنت از جمله مسند احمد، نقل این حدیث را با سندهای صحیح و حسن از جمع کثیری از اصحاب مثل زید بن ارقم و عبدالله بن عمر و ابوهریره از عمر بن الخطاب و... که به حد تواتر هم می رسند، ثابت می کند.
در مقابل این حدیث طبق گفته ابن ابی الحدید طرفداران ابوبکر حدیث دوستی پیامبر(ص) با ابوبکر و باز بودن دریچه خانه او به مسجد را ساخته اند که نشانه های جعل و کذب در آن بر اهل تحقیق پوشیده نیست.

ابن تیمیه می گوید: «یزید امر به کشتن حسین و حمل سر او نکرد، و هرگز چوب به دندان هاى او نکوبید، بلکه این ابن زیاد بود که چنین اعمالى را انجام داد». در پاسخ باید گفت: روایات بسیاری در منابع مهم اهل سنت وجود داردکه ثابت می کند یزید فردی ظالم و فاسق بوده و خود دستور کشتن امام حسین(ع) را داده است. ابن عساکر در این باره مى نویسد: «خبر خروج حسین(ع) به یزید رسید، وى نامه اى به عبیدالله بن زیاد نوشت و او را به جنگ با حسین(ع) امر نمود و دستور داد که اگر به امام دسترسى پیدا کرد او را به سوى شام بفرستد»

ابن تیمیه مى گوید: اراده خداوند در آیه تطهیر، متضمّن تحقّق مراد نیست؛ بلکه گاهى اراده مى کند چیزى را که تحقق نمى یابد. مثلا خداوند مى فرماید: «و اللّه يريد ان يتوب عليكم» در حالى که برخى توبه مى کنند و برخى نمى کنند. او می گوید: مقصود از«رجس» در آیه تطهیر، «شرک» است و این با عصمت متفاوت است. درپاسخ می گوییم: اوّلا: اراده در آیه فوق، تشریعى است نه تکوینى. ثانیاً: الف و لام «الرِّجْسَ» در آیه تطهیر، براى جنس بوده و عموم مراتب رجس که از آن جمله گناه، اشتباه، خطا و سهو است را نیز شامل مى شود.

ابن تیمیه مى گوید: هیچ کس مساوى با رسول خدا(ص) در فضایل نیست، نه على و نه غیر او. پاسخ: ما تابع نص هستیم و از آیه مباهله و ادله دیگر استفاده مى شود که على(ع) در تمام کمالات مانند پیامبر(ص) است. مثلا: پیامبر(ص) خطاب به على(ع) فرمود: «من از خدا چیزى نخواستم جز آن که مثل آن را براى تو درخواست نمودم و از خدا چیزى درخواست ننمودم مگر آن که به من عطا نمود. جز آن که به من خبر داده شد که بعد از من پیامبرى نخواهد بود. از این رو تا شخصى در همه فضائل با پیامبر(ص) برابر نباشد حضرت نمى فرماید: «من از اویم».

ابن تیمیه مى گوید: «انفس» در لغت عرب بر مساوات دلالت ندارد، بلکه مقصود از آن، نزدیکان و اقرباى انسان است. در پاسخ مى گوییم اوّلا: در برخى از آیات بین کلمه انفس و اقربا مقابله افتاده است و لذا نمى توان در همه جا ادعا کرد که انفس به معناى اقربا است. آیه مباهله نیز این چنین است. ثانیاً: مستفاد از آیه مباهله آن است که خداوند پیامبرش را خطاب کرده، مى فرماید: اى محمّد! خود را براى مباهله بیاور؛ و پیامبر(ص) در آن موقف على(ع) را براى مباهله آورد.