تعطیل کردن راه عقل در مسائل اعتقادی توسط احمد بن حنبل پذیرفته نیست؛ زیرا: 1- براى جلوگیرى از نفوذ فرهنگ و عقاید بیگانه باید براى مسائل اعتقادى مبانى کلامى ترسیم نمود. 2- سلف قادر به جواب از تمام مسائل نبودند. 3- صحابه در فهم آیات و روایات با یکدیگر اختلاف مى نمودند.
حدیث منزلت را بسیاری از صحابه روایت کرده اند، از جمله: امام علی(ع)، ابن عباس، جابر بن عبداللَّه انصارى، سعد بن ابى وَقّاص، عمر بن خطّاب، ابوهریره، انس بن مالک و... . برخی از زنان اصحاب مثل ام سلمه و اسماء نیز آن را بیان کرده اند.
مواردی در تاریخ نقل شده که نشان می دهد، خلیفه از حکم آسیب رساندن به اهل کتاب توسط مسلمانان، بی خبر بوده است و حکم به قصاص داده؛ ولی اصحاب او را از این کار نهی کرده اند.
قمیصی با توصیفاتی زننده، عمل بسیار شنیع و دور از اخلاقی را به عنوان ازدواج موقت به شیعیان نسبت می دهد. در پاسخ او باید گفت: متعه نزد شیعه همان عقدی است که پیامبر(ص) با شرایط و ضوابط خاصی تشریع کردند و پس از ایشان نیز نزد کسانى که براى نظر عمر، در برابر نظر قرآن و پیامبر، ارزشی قائل نبودند، معمول بوده و اهل سنّت و شیعه هر دو به آن تصریح کرده اند. و در میان شیعه متعه اى غیر از این وجود ندارد.
عمر بن خطّاب، انس بن مالک، ابوذر غفارى، جابر بن عبدالله و ده تن دیگر از صحابه، از پيامبر(ص) نقل کرده اند که خطاب به على(ع) یفرمود: «تو برادر منى در دنيا و آخرت».
خطیب بغدادی می گوید: مردى از اولاد عمر در مدینه امام کاظم(ع) را بسیار اذيت کرده و على(ع) را دشنام مى داد؛ برخى از دوستان پیشنهاد دادند که او را به قتل برسانیم، حضرت از این کار شدیداً نهى فرمود و در عوض سيصد دينار به آن مرد نادان عطا فرمود، این کار امام او را منقلب نمود، از جا بلند شد سر امام را بوسید و بعد از آن هر گاه به مسجدالنبی می رفت، امام را تمجید کرده و همه را به متابعت و پيروى از ایشان دعوت می نمود.
احادیث دوازده خلیفه در کتاب هاى شیعه و اهل سنت توسط تعداد زیادى از صحابه نقل شده است، مانند: على(ع)، فاطمه(س)، حسن بن على(ع)، حسین بن على(ع)، ام سلمه(ص)، ابوذر، مقداد، جابر بن عبدالله انصاری، جابر بن سمره، عبدالله بن مسعود، عبدالله بن عمر، عایشه، عباس بن عبد المطلب، بن عباس، ابو اسلمى، انس بن مالک، عمر بن خطّاب، ابوسعید خدرى، سلمان فارسى، عثمان بن عفان، زید بن ثابت، زید بن ارقم، ابوهریره و... .
عده ای از صحابه پیامبر(ص) به اعلمیّت امام على(ع) در علم بر دیگران گواهى داده اند، از جمله: عمر بن خطّاب، عبدالله بن مسعود، ابن عباس، عایشه، خزیمة بن ثابت، عبدالله بن عیاش، معاویه، عبداللّه بن عباس و امام حسن(ع). بخارى در صحیح خود از ابن عباس نقل کرده که عمر گفت: اُبى در قرائت از دیگران برتر و على در قضاوت برتر است. سعید بن مسیب مى گوید: عمر همیشه به خدا پناه مى برد از این که مشکلى علمى براى او پدید آید، در حالى که ابوالحسن در آن وقت حاضر نباشد. و همیشه مى گفت: اگر على نبود عمر هلاک شده بود.
الإمام علىٌّ(عليه السلام)
غايةُ المَکارِم الإيثارُ
اوج مکارم اخلاق، ايثار است
ميزان الحکمه، جلد 1، ص 24