«تقيّه» در لغت به معناى خويشتن دارى و پرهيز كردن است و در اصطلاح به معنای پوشاندن عقيده و كتمان در گفتار و رفتار در برابر مخالفان برای جلوگیری از ضرر ایشان است. بنابراین تقیه دو رکن دارد: اول مخفی کردن عقیده، دوم جلوگیری از ضرر و زیان؛ اما باید توجه کرد که تقیّه در برخی موارد واجب و در برخی موارد حرام است.

در روايات بحث هاى فراوانى درباره نكوهش «عجله» و ستايش «تأنى» و خويشتن دارى ديده مى شود، از جمله اين كه: «عجله و شتاب مردم را هلاك كرده و اگر مردم داراى تأنّى و خويشتن دارى بودند، هيچ كس به هلاكت نمى رسيد». «تأنّى و خويشتن دارى از سوى خداست و عجله و شتاب از شيطان است». «از عجله بپرهيز؛ زيرا هرگاه عجله كنى نصيب و بهره خود را از دست خواهى داد». «لغزش هاى انسان با عجله افزايش مى يابد» و ...