خداوند مى فرمايد: «ما به انسان از رگ قلبش نزديكتريم.» «حَبْل» به معنى طناب محكم و «وريد» به هرگونه رگ گفته مى شود. آيه، مسأله لامكان بودن خداوند را به عالى ترين وجه ترسيم كرده است؛ زيرا مى فرمايد: او به هر انسانى، از رگ قلبش نزديك تر است، پس او همه جا حضور دارد، حتّى در درون جان و قلب ما و مسلّماً چنين كسى مافوق مكان است؛ زيرا شيء واحد نمى تواند با تمام وجودش در مكان هاى متعدّد باشد؛ مگر اين كه داراى اعضاء باشد و هر عضو آن در مكانى قرار گيرد.

تقرّب الهی به معنای احاطه خداوند بر وجود و حتّی درونی ترین احساسات و ذهنیات اوست. با احاطه علمى ای که خداوند به ما دارد و با توجه به بودن ما در قبضه قدرت او تكليف ما روشن است. نه افعال و گفتار ما از او پنهان است، و نه انديشه ها و نيات، و نه حتّى وسوسه هايى كه از قلب ما مى گذرد. معنی دیگر قرب در امور معنوى و بندگى آن است كه بنده خدا با اعمال صالح خود در معرض شمول رحمت الهى واقع می شود.
لقاء الله نیز یا به معنی مشاهده آثار قدرت او در صحنه قیامت، پاداش ها و کیفرها و نعمت ها و عذاب هاى او است، یا به معنى یک نوع شهود باطنى و قلبى است. زیرا انسان گاه به جایى مى رسد که گویى خدا را با چشم دل در برابر خود مشاهده مى کند؛ به طورى که هیچ گونه شک و تردیدى براى او باقى نمى ماند. این حالت ممکن است بر اثر پاکى، تقوا، عبادت و تهذیب نفس در این دنیا براى گروهى پیدا شود.
با این توصیف بدیهی است که این دو اصطلاح به هیچ وجه ارتباطی با اعتقاد به جسمانیّت خداوند ندارند.

هدف از عبادت موجودی که دارای کمال مطلق است و بخشنده تمام نعمت هاست این است که به جوار قربش راه پیدا کنیم و از هوا و هوسها فاصله بگیریم.

منظور از الکلم الطیب سخنان پاکیزه ای است که دارنده آن را به جوار قرب الهی نزدیک می کند و دارای مصادیق متعددی است و لا اله الا الله و تسبیحات اربعه و ولایت اهل بیت(ع) از مصادیق روشن آن می باشد.

این کتاب که یکی از منابع کم نظیر و بسیار مهم در زمینه تفسیرآیات متشابه قرآن به شمار می رود توسط رشیدالدین ابوجعفر محمد بن علی بن شهر آشوب مازندرانی معروف به ابن شهر آشوب (م 588 ق) تالیف شده است. ابن شهر آشوب که یکی از دانشمندان بزرگ شیعه و جامع علوم و فنون بود و مورد اعتماد شیعه و سنی می باشد، این کتاب را بنا به در خواست عده‌ای از فضلای زمان خود برای روشن ساختن معنای آیات متشابه قرآن و زدودن اختلافات موجود در زمینه این آیات نوشته است.

«قرب الهى» آثار فراوانى دارد كه تسلط بر خویشتن، قدرت تشخیص حق و باطل، تمرکز فکر و حضور قلب، خلع نفس و توانایی تصرف در جهان از آن جمله اند.

قرآن کریم در سوره مریم اشاره کوتاهی به مواهبی دارد که به حضرت موسی(ع) داده شده است؛1- پروردگار او را خالص و پاک ساخت. 2- او پیامبر و رسولى والامقام بود. 3- او به مقام قرب الهی رسیده و خداوند با او تکلم فرمود. 4- خداوند او را مورد رحمت خود قرار داده و برادرش هارون را که ایشان نیز پیامبر بود  یاور او قرار داد.